A Leaf of Love in Ramechhap

शीर्षक: “पातीको पत्र”
स्थान: रामेछापको एक सानो गाउँ
पात्रहरू:

आशिष – गाउँको सरल तर हिम्मेती युवक

सरिता – पढ्नका लागि सहर गएकी, गाउँ फर्केर आएकी एक शिक्षिका

गाउँको कच्ची बाटो, हरियालीका बारी र सल्लाघारीबीच रहेको एउटा पुरानो घरमा बस्दथे आशिष। ऊ सधैं गाउँकै काममा व्यस्त हुन्थ्यो – हलो जोत्न, मेला जान, मठमा सेवा गर्न। उसलाई पढ्न मन त थियो, तर पारिवारिक जिम्मेवारीले पढाइ अधुरै रह्यो।

एक दिन गाउँको विद्यालयमा नयाँ शिक्षिका आइन् – सरिता। उनी पहिल्यै गाउँकी थिइन्, तर सहरमा बसेर पढेकी थिइन्। फर्केर गाउँमा पढाउन आएकी थिइन्। आशिषले उनलाई स्कुले दिनदेखि नै मन पराउँथ्यो, तर कहिल्यै भन्न सकेको थिएन।

सरिता गाउँ आइपुगेपछि विद्यालयका कार्यक्रम, गाउँका सभा, र सल्लाघारीको फेदीमा हुने भेला–सबैमा भाग लिन्थिन्। आशिष र सरिता केही–केही नजिक हुन थाले। तर, समाजले कहिल्यै सजिलो बनाइदिँदैन। सरिताको परिवारले शहरमै बिहे गर्ने सोच बनाएको थियो।

एक साँझ आशिषले सरितालाई एउटा सानो पाती (पात) मा लेखेको पत्र दियो। त्यसमा लेखिएको थियो:

"तिमी सहरको उज्यालो हौ, म गाउँको चन्द्रमामा झुल्किएको छायाँ। तिमी फर्केर आउँछौ भने यो छायाँ सधैं तिमीलाई पछ्याउनेछ।"

सरिताको आँखा रसाए। उसले केही बोलेन, तर पाती बटारेर आफ्नो कपालको फीताभित्र राखिन्। केही समयपछि सरिताले सहरको प्रस्ताव अस्वीकार गरिन्। उनले गाउँमै बसेर जीवन बनाउने निर्णय लिइन्।

समाप्ति:

सरिता र आशिषले गाउँमै बिहे गरे। उनले गाउँको विद्यालयलाई नयाँ रूप दिए। आशिषले पनि पढाइ फेरि सुरु गर्‍यो। प्रेमको त्यो सानो पाती आज पनि उनीहरूको घरको सन्दुकमा राखिएको छ – जसले उनीहरूको जीवन बदलिदियो।