TURHAN KA. / Aralık 21

ARALIK 21...
Pencereden baktım annem yoktu
bulutlar gitmişti
yağmur kokulu yıllar yoktu yolda
kimse yoktu eskilerden
bir ses aradım tanıdık
konuşunca sesimi duydum yabancı geldi
sonra yüzümü yıkadım
aynada iki kişiydik karşılıklı bakıştık
saçlarımı fark ettim
saçlarım ne zaman dökülmüş böyle
oysa rüzgarda mısır püskülü gibi oynardı

pencereye yürüdüm
bu sokak böyle değildi dedim içimden
köşede iki akasya ağacı olmalı
bakkal vardı tam orada
bu yolu kim açtı
ne bu yüksek katlı binalar
bir köpek yalnızlığımı hatırlattı bakışıyla
yıllar annemin salçalı ekmeği gibi bitti
gözümün önünde
hadi arkadaşlar çağırın bekliyorum
top oynayalım birlikte
ses yoktu
kendi sesimi duydum yine tanıyamadım
perdeyi araladım bu sefer
perde yılları saklıyor dedim
yola baktım yine yoktu kimseler
köpek yine bana baktı yine yalnızdı,
perdeyi çektim
duvardaki resmi gördüm 2021 tarihli
bir resme fırça atmış gibi geçip gitmişti bir anda yıllar
saçı dökülmüş bir adamdım odada

sesler geldi koridordan yürüdüm o tarafa
yıllar çıktı odalardan insanlar çıktı
üzerlerinde numaralarla tutturulmuş anılar
kokulu, renkli hepsi de çok konuşkan
biri konuştu
ben 1983 yılı numara 5 hatırladın mı
sonra hepsi birden konuştu
kulaklarım duymaz oldu...
pencereye koştum
köpek hala yalnızdı
arkamı döndüm yıllar kol kola idi
üzerime yürüdüler gürültüyle
hesap soruyoruz diye sloganlar attılar
kaçmayı bıraktım
geri döndüm durdum korkmadan
sırayla konuşun bekliyorum buradayım
evet hepsini ben yaptım dedim
pişman da değilim
sesler kesildi

yalnızca
annemin salçalı ekmeğinin kokusu geldi burnuma
yıl 2021 in son günleri
yağmurlu bir aralık
ben buradayım hala...

Turhan KA. / 29 aralık 2021 Buca