Περιφορά Επιταφίου Αγίου Γεωργίου Γουμένισσας

Καθώς έπεφτε το σούρουπο της Μεγάλης Παρασκευής, η Γουμένισσα άρχισε να ντύνεται με τα χρώματα της κατάνυξης. Οι δρόμοι ήσυχοι, τα σπίτια φωτισμένα διακριτικά με αναμμένα καντήλια και φλόγες κεριών στα παράθυρα. Ο ναός του Αγίου Γεωργίου είχε ήδη γεμίσει από νωρίς· γυναίκες με μαύρα μαντίλια, παιδιά με σταυρουδάκια στο στήθος και άντρες με πρόσωπα σοβαρά, όλοι εκεί για να ζήσουν ξανά το Θείο Πάθος.

Ο Επιτάφιος, στολισμένος με άνθη από κάθε αυλή και κάθε αυθόρμητη προσφορά, στεκόταν στο μέσο του ναού, γεμάτος κρίνα, βιολέτες και πασχαλιές. Μοσχοβολούσε ολόκληρος ο ναός σαν παλιό μυστικό κήπο.

Οι καμπάνες άρχισαν να χτυπούν πένθιμα. Με την πρώτη χορωδία του «Ω γλυκύ μου έαρ», η πομπή ξεκίνησε. Προπορεύονταν τα εξαπτέρυγα και το λάβαρο του ναού, έπειτα τα παιδιά με τα φαναράκια, οι ψάλτες και οι ιερείς, και στο κέντρο ο Επιτάφιος, κουβαλημένος στους ώμους νέων της ενορίας, με βλέμμα χαμηλό και βήμα σταθερό.

Η πομπή ανηφόριζε αργά τα καλντερίμια της Γουμένισσας, περνούσε από τις παλιές συνοικίες με τα πέτρινα σπίτια και τους ανθρώπους να στέκονται σιωπηλοί στα κατώφλια. Μια γιαγιά έκανε το σταυρό της τρεις φορές, ένα μικρό κορίτσι άφησε ένα τριαντάφυλλο στο πέρασμά του.

Όταν έφτασε στην πλατεία, εκεί όπου συναντιούνται οι Επιτάφιοι των άλλων ενοριών, η ατμόσφαιρα γέμισε από ψαλμούς, φως και την αδιόρατη αίσθηση του ιερού. Οι Επιτάφιοι στάθηκαν αντικριστά, και για λίγα λεπτά όλοι οι παριστάμενοι σώπασαν – μια σιωπή γεμάτη δέος, σαν να στεκόταν ο χρόνος.

Έπειτα, η πομπή πήρε τον δρόμο της επιστροφής προς τον Άγιο Γεώργιο. Όταν πέρασε πάλι το κατώφλι του ναού, ένιωθες σαν να είχες ταξιδέψει σε έναν άλλο κόσμο – έναν κόσμο που χωρά τον πόνο, αλλά και την ελπίδα. Οι άνθρωποι έφυγαν ήρεμοι, με τη βεβαιότητα πως η Ανάσταση πλησιάζει.