Mavi Tuğba KARADEMİR - Bir Kadın Gidişinin Bileti Olarak Saçlarını Keser // Seslendiren: TILSIM

Bir İz Kalsın Diye... Şiir Aşkı ile...
Şiir: Mavi Tuğba KARADEMİR
Seslendiren: TILSIM


Ben geç kalmayı hayat felsefesi haline
getirmiş bir kadınım.
sana da geç kaldığımın farkındayım.
ama inan ki ilk kez
bunu bilerek yapmadım.
Senin gibi bir adamın
varlığından haberdar olsaydım
yıllar önce doğar sana yıllar önce
rastlar yıllar önce… bilmiyorum.
Sen ki başını dizime yaslayıp
geçmişteki tüm
hatalarını anlatırken
sesi çatallaşan adam.
Seni sevmemek mümkün mü!
....
seni bir anne şefkatiyle
saramayacak kadar yorgun
bir kadın olduğum için üzgünüm.
üzgünüm bu kadar geciktiğim için.
benden önce
başka kadınların hayatına girip seni
bu kadar yıpratmalarına, ağlatmalarına
müsaade ettiğim için üzgünüm.
donuk bakan gözlerin için üzgünüm.
göğsünde bir cenin gibi kıvrılıp
uyuyamayacağım her gece için de üzgünüm.
sana bu mektubu bir tren garından
yazıyorum.
yollar mıyım ya da sana ulaşır mı
bilmiyorum.
tek bildiğim
hayatın beni her zaman ötelediği ve sana
afilli bir veda etmem gerektiği.
...
evet gidiyorum.
bundan böyle bir kabusla
çarpıştığım gecelerde ne yapacağım
konusunda en ufak bir fikrim bile yok.
yalnız uyanacağım,
arayacağım kimsem de yok.
“sırtından kalçalarına dek bir şelale
gibi dökülüyor” dediğin
saçlarımı da kestim.
üzgünüm.
bir kadın gidişinin bileti olarak
saçlarını kesermiş.
yalnız kadınlar kendi kendini
teskin eder demişti annem,
üç yıl evvel yani ölmeden önce.
o da yalnız bir kadındı.
bize rağmen.
biliyor musun ben çok adam incittim.
daima içimden geçeni söyledim.
“içi dışı bir” deyimini biraz fazla
benimsedim belki bilmiyorum ama
nazik olmak için
süslü cümleler kuramadım hiç.
yalancılığın nezaket adı altında
pazarlanmasından hep nefret ettim.
ben buyum işte.
doğru söyleyen, dokuz köyden kovulan,
bunu zerre umursamayan,
kendi dünyasını inşa eden bir kadın.
insanlar beni çok yaraladı.
bunu yaparken yüzleri kızarmadı,
....
gocunmadı hiçbiri.
ben en azından dürüstlükle incitiyorum.
incitmenin bile bi onuru
olduğuna inanıyorum.
mektubun bu kısmının
seninle ilgisi olmadığını
düşünebilirsin ama yanılıyorsun.
ben inşa ettiğim dünyaya
yalnızca seni dahil etmeyi
diledim bugüne kadar.
olmadı, olmayacak.
bu yüzden kendi dünyamı terk ediyorum.
dünya ancak ölürken terk edilmez,
endişelenme, ölmüyorum.
sadece kendime yeni bir
gezegen aramak için yola koyuluyorum.
güzel gülüyorsun,
bunu çok harcama olur mu?
bir de basit kadınlar uğruna şiir yazma.
benden sonra bir kadına
şiir okuyacaksan mesela,
bu çocuğunun annesi olsun en azından.
hayatını adayacağın kadına içini aç.
.....
meyve soyarken yanlışlıkla
el kayması sonucu oluşan
küçük bir bıçak izi gibi
kadınlarla değil de jilet izi gibi
geçmeyecek olan kadınla uyu mesela.
gözüm arkada kalmasın bu açıdan.
seni doğru bir kadının yüreğine emanet
ettiğimi bileyim.
bana sık sık yaz diyebilmeyi isterdim.
ama adresimi öğrenmene
müsaade etmeyeceğim.
biliyorum ki gelirsin.
biliyorum ki
“zaten geç kaldığını söylüyorsun,
şimdi nasıl
gitmekten söz edebilirsin!”
der ve zorla geri getirirsin.
ah, göğsündeki
her yarayı merhametle öptüğüm…
....
geç kalınan hiçbir hayat,
hayat değildir.
hayatın olmayı dilerdim.
sana son olarak bir
şiirle veda edeceğim;

”…
Ve şimdi şöyle dua ediyorum Tanrı’ya:
Olanlar oldu tanrım
Bütün bu olanların
ağırlığından beni kolla!
...
Kaybolmak istemiştim bir zamanlar
Kapının arkasında yokum demiştim
Ve divanın altında da.
Bulamazsınız ki artık beni,
Hayatın ortasında.
Kaybolmak istemiştim bir zamanlar
Beni kimse bulamazdı
Tanrı’nın arkasına saklansam.
O Kocamandı, en kocamandı o.
Bir kız çocuğunun hayalleri kadar.
...
Bir zamanlar kendimi
Bulunmaz Hint kumaşı sanmıştım.
Kaç metredir benim yokluğum?
Benden daha çok var sanmıştım.
Benim yokluğumdan dünyaya
Bir elbise çıkar sanmıştım.
Dünyanın çıplaklığına bakmaya utanmadan
Sonunda ben de alıştım.
Ah…dedim sonra,
Ah! “