Mój mąż poleciał na Hawaje z teściami, kradnąc fundusz studiów naszej córki — ale potem…

Mój mąż poleciał na Hawaje z teściami, kradnąc fundusz studiów naszej córki — ale potem…

Mieszałam ciasto na naleśniki, kiedy Marek wszedł do kuchni, z telefonem przy uchu. Nawet nie spojrzał na kuchenkę ani na Zosię, która siedziała przy stole, pochylona nad próbnym testem. „Tak, tak, zaraz tam będę” – powiedział cicho, z troską, której ostatnio brakowało w rozmowach ze mną. „Nie ruszaj się, mamo”. Odłożył telefon, złapał klucze i dopiero wtedy podniósł wzrok. „Tata znowu się poślizgnął. Mama martwi się, że coś sobie zwichnął. Jadę do nich”. „Wezwała karetkę?” – zapytałam, wycierając ręce. „Nie, pewnie tylko stłuczenie. Ale była zdenerwowana”. Za mną Zosia mruknęła pod nosem: „Kiedy ona nie jest?”. Marek albo nie usłyszał, albo udał, że nie słyszy. Już był przy drzwiach. „Czekaj” – powiedziałam. „Mieliśmy dzisiaj omówić wnioski na studia”. Zatrzymał się, ale tylko na sekundę. „Zajmiemy się tym. To rodzinny kryzys”. Gdy drzwi się zamknęły, Zosia nawet nie westchnęła, tylko pisała dalej w zeszycie, choć jej ramiona były napięte. „Wszystko w porządku?” – zapytałam. „Przyzwyczaiłam się” – odparła. „Zawsze babcia jest pierwsza”. Nie myliła się.
Tego wieczoru Marek wrócił z propozycją. Jego rodzice powinni zamieszkać z nami, tylko na chwilę. Henryk tylko skręcił kostkę, ale Helena była zestresowana i nie chciała radzić sobie sama. Marek mówił, że to tymczasowe, wykonalne, nawet troskliwe. „Święta są blisko” – dodał. „Nie byłoby miło spędzić je razem?”. Miałam ochotę krzyczeć. Zamiast tego kiwnęłam głową jak profesjonalistka. „Dobra, tylko na święta”. Słynne ostatnie słowa.
Zaczęło się od gotowania. Zwykle robiłam proste, sycące dania. Zosia uwielbiała moje tagliatelle z cytryną i czosnkiem. Marek lubił burgery albo enchilady. Ale nagle wszystko było za ostre, za tłuste, za nowoczesne. Helena chciała duszonych warzyw, rosołu z miso, parowanej białej ryby. „Ona ma potrzeby dietetyczne” – tłumaczył Marek, jakbym celowo truła jego matkę. Zaczęłam więc robić dwa obiady: jeden dla nich, drugi dla nas. Większość wieczorów spędzałam bez siadania – nakładałam jedzenie, podawałam, zmywałam naczynia. Helena cmokała z dezaprobatą, Henryk oglądał wiadomości na pełnej głośności, a Marek scrollował telefon. Zosia zaczęła jeść w swoim pokoju.

Witamy w Zemście z Anną – gdzie prawdziwe historie miłości, zdrady i niespodziewanej zemsty rozgrywają się każdego dnia.

Jeśli interesują Cię silne emocje, rodzinne konflikty i opowieści z zaskakującym zakończeniem, jesteś we właściwym miejscu.

Nowe filmy codziennie
Polub, jeśli ta historia Cię poruszyła
Napisz w komentarzu, co o tym myślisz
Udostępnij komuś, kto powinien to usłyszeć
Zasubskrybuj i włącz powiadomienia, aby niczego nie przegapić