Сахи 234 Сураи Худ (таърихи пайгамбар), тиловати куръон ва тарчумаи узбеки оят ба оят

Сураи Ҳуд (арабӣ: swrẗ hwd) яке аз сураҳои ёздаҳум ва маккии Қуръон аст, ки дар ёздаҳум ва дувоздаҳуми он ҷойгир аст. «Ҳуд» ном дорад, зеро дар он достони ҳазрати Ҳуд (а) аз қавми Од мавҷуд аст. Мавзӯҳои асосии сура: қиссаҳои паёмбарон, мубориза бо фасод ва роҳи рост, устуворӣ дар роҳи рост, ваҳй ва ҳақиқати Қуръон, мӯъҷиза ва таҳдиди Қуръон, Аллоҳ проблемаи доктрина. илмҳои илоҳӣ, озмоишҳои камолоти инсонӣ ва интихоби беҳтаринҳо.
Аз ҷумлаи оятҳои машҳури сураи Ҳуд ояти сездаҳумин ояти Қуръон дар мавриди тахаддӣ ё даъват, ояти ҳаштоду шашум дар бораи «Аллоҳ ҷовидона аст» ва ояти 114-уми некиро бо бадӣ нест кардан аст.
Дар оятҳои панҷоҳу шастуми сура, саргузашти ҳазрати Ҳуд (а) ба таври муфассал баён шудааст ва Ҳуд панҷ бор зикр шудааст, бинобар ин, "Ҳуд" номида мешавад. Қиссаи сураи Ахли Ҳуд сураи Маккии Куръон аст. Сураи панҷоҳу дуюм аст, ки ба тартиби нозил бар Паёмбар (с) нозил шудааст. Бо тартиби кунунии маҷлис, он боби ёздаҳумин бобҳои ёздаҳум ва дувоздаҳуми Қуръон аст.
Шумораи байтҳо ва дигар хусусиятҳо
Сураи Ҳуд аз 123 оят, 1948 калима ва 7820 ҳарф иборат аст. Аз нигоњи њаљм он яке аз сурањои Миъун аст, ки аз се ду њиссаи як љузи Ќуръонро ишѓол мекунад. Сураи Ҳуд панҷумин сураест, ки бо ҳарфҳои аз ҳам ҷудо кушода мешавад. Гуфта мешавад, ки чаҳор ояти аввали сураи Ҳуд тамоми таълимоти Қуръонро ҷамъбаст мекунад ва баъдан боқимондаи сура тафсилот медиҳад. Сураи Ҳуд аз суннатҳои бандагони Худо ва қиссаҳои номҳои гузашта ба мисли Нуҳ, Ҳуд, Солеҳ ва монанди инҳо ва он чи дар натиҷаи радди даъвати илоҳӣ ба сари онҳо расидааст, ҳушдор медиҳад. . Мавзӯҳои дигари сура аз таълимоти илоҳӣ, аз қабили тавҳид, нубувват, қиёмат ва ваъдаҳои Худованд ба мӯъминону солеҳон иборат аст.
Мазмуни сураи Ҳудро метавон ба таври зайл баён кард:
Қиссаҳои паёмбарон (Нӯҳ (а), Ҳуд (а), Солеҳ (а), Лут (а), Шуайб (а), Иброҳим (а), Мӯсо (а)).
Мубориза бо фасод ва каҷравӣ, дар роҳи рост мондан.
Ваҳй ва ҳақиқати Қуръон, бузургӣ, бузургӣ ва мӯъҷизаи он ва ваъда ё даъвои он.
Огоҳии Худо аз ҳама чиз ва имтиҳони инсон барои камол ва интихоби беҳтаринҳо. Сураи Ҳуд дар бораи паёмбарони гузашта ва қавми онҳо, аз қабили Нуҳ (а), Лут (а) чанд қисса дорад. ), Ҳуд (а), Солеҳ (а) ва ғайра.
Киссаи Нух (а): рисолат, сухбат бо мардум, сохтани киштй, обхезй, обхезии писари Нух, анчоми сел ва фуруд омадани киштй дар болои кухи Яхуд. (оятҳои 25-48)
Қиссаи мардуми Од: Рисолати Ҳуд, сӯҳбатҳои ӯ бо мардум, ранҷу азоби аҳли Од. (оятҳои 50-60)
Ќиссаи ќавми Самуд: Рисолати Солењ, сўњбаташ бо мардум, муъљизаи шутур, шутури забњшуда, азоби ќавми Самуд. (оятҳои 61-68)

Қиссаи ќавми Лут: ба зиёрати Иброњим омадани фариштагон, тарси Иброњим ва муждаи Исњоќ (а), сўњбати Иброњим бо фариштагон дар бораи ќавми Лут, дархости фариштагон, ки Лутро зиёрат карданд ва қавми Лут. Фариштагон ва посухи Лут, тарки ќавми худ, Лут зани худро ба дасти мардум вогузошта, ќавми Лутро сангњои аз осмон мерезанд. (оятҳои 69-83)
Киссаи Шуайб (а): Сухбати Шуайб бо кавмаш, азоби илохи дар Мадян. (оятҳои 84-95)
Қиссаи Мусо (а): Даъвати Фиръавн. (оятҳои 96-99)
Дар робита ба нузули баъзе оятҳо
Худо ба дилҳои мардум огоҳ аст
Дар мавриди нозил шудани ояти панҷуми сураи Ҳуд; «Огоҳ бошед, ки синаҳои худро ба ҳам мепечонанд, то аз Ӯ пинҳон шаванд. Он гоҳ, ки ҷомаҳои худро бар онҳо мепӯшанд, Худо медонад, ки чӣ пинҳон медоранд ва чӣ ошкор мекунанд». гуфта мешавад: Ояте дар бораи Ахнус б. Шариќ, ки дар мулоќот бо Паёмбар (с) дўстї ва ширинзабон буд, њарчанд дар дил нисбат ба паёмбар (с) кина дошт.
Яхши амаллар билан бекор қилинадиган гуноҳлар
Муносибат, ки ояти 114 сураи Ҳуд бо он нозил шудааст; "Албатта, некиҳо корҳои бадро маҳв мекунад. Ин пандест барои касоне, ки меандешанд". ривоят аст, ки марде назди Паёмбар (с) рафт ва гуфт: Дар он тарафи шаҳр зане ба васвасаи шайтон афтод ва ман гуноҳе кардам, аммо алоқаи ҷинсӣ сурат нагирифт. Назди ман биё, то азоби илоҳӣ (ё муҷозот) бар ман бирасонӣ. Расули Худо (с) посух надод, он мард баргашт. Сипас ин оят нозил шуд. Њазрати Расули Худо (с) он шахсро даъват намуда, тањорат кард ва ба намоз амр фармуд, ки рўзи ќиёмат шод мегардад.[24] Агар Имом Боқир (а) ҳар рӯзи ҷумъа сураро бихонад, паёмбарон