(20) 12.Mektup/2 | Şeytanların ve şerlerin yaratılmasındaki maslahat nedir?

(20)Mektubat 1. Kısım 12. Mektup Sayfa 33-34. (Hayrat Neşriyat Osmanlıca Orijinal Nüsha)
Şeytanların yaratılışı şer mi, hayır mı?
Şer olan şeyler ne için yaratıldı?
Cehenneme girmemizin sebebi şeytandan mıdır?
Ayrıca
İslamsız İman ve İmansız Müslüman olur mu? Av. Ali KURT(15)
   • (15) 9.Mektup/2 | Kur'ân ahkâmına taraftar...  
Gurbet ve Hüznün Müthiş Devası Av. Ali KURT (11)
   • (11) 6.Mektup | Şu dünya gurbetinde hissiy...  
Peygamberimizin Hz. Zeynep ile Evliliği ve Çok Evliliğindeki Hikmetler Av. Ali KURT (12)
   • (12) 7.Mektup | Efendimiz (asm)'ın çok evl...  

İkinci Suâliniz: Şeytanların halkı ve îcâdı ne içindir? Cenâb-ı Hakk şeytanı ve şerleri halketmiş, hikmeti nedir? Şerrin halkı şerdir. Kabîhin halkı kabîhtir.

Elcevab: Hâşâ, halk-ı şer şer değil, belki kesb-i şer şerdir. Çünki halk ve îcâd, bütün netâice bakar. Kesb, hususî bir mübâşeret olduğu için, hususî netâice bakar. Meselâ yağmurun gelmesinin binlerle neticeleri var. Bütünü de güzeldir. Sû’-i ihtiyârıyla bazıları yağmurdan zarar görse, “Yağmurun îcâdı rahmet değildir” diyemez. “Yağmurun halkı şerdir” diye hükmedemez, belki sû’-i ihtiyârıyla ve kesbiyle, onun hakkında şer oldu. Hem ateşin halkında çok fâideler var. Bütünü de hayırdır. Fakat bazılar sû’-i kesbiyle, sû’-i isti‘mâl ile ateşten zarar görse, “Ateşin halkı şerdir” diyemez. Çünki ateş yalnız onu yakmak için yaratılmamış. Belki o kendi sû’-i ihtiyârıyla, yemeğini pişiren ateşe elini soktu. Ve o hizmetkârını kendine düşman etti. Elhâsıl: Hayr-ı kesîr için şerr-i kalîl kabul edilir. Eğer şerr-i kalîl olmamak için hayr-ı kesîri intâc eden bir şer terk edilse, o vakit şerr-i kesîr irtikâb edilmiş olur.

Meselâ, cihada asker sevk etmekte, elbette bazı cüz’î ve maddî ve bedenî zarar ve şer olur. Fakat o cihadda hayr-ı kesîr var ki, İslâm, küffârın istîlâsından kurtulur. Eğer o şerr-i kalîl için cihad terk edilse, o vakit hayr-ı kesîr gittikten sonra şerr-i kesîr gelir. O ayn-ı zulüm­dür. Hem meselâ, kangren olmuş ve kesilmesi lâzım gelen bir parmağın kesilmesi hayırdır, iyidir. Halbuki zâhiren bir şerdir. Parmak kesilmezse, el kesilir. Şerr-i kesîr olur. İşte kâinâttaki şerlerin, zararların, beliyyelerin ve şeytanların ve muzırların halk ve îcâdları şer ve çirkin değildir. Çünki çok netâic-i mühimme için halk olunmuşlardır.

Meselâ, melâikelere şeytanlar musallat olmadıkları için, terakkıyâtları yoktur. Makamları sâbittir, tebeddül etmez. Kezâ hayvanâtın dahi şeytanlar musallat olmadıkları için, mertebeleri sâbittir, nâkıstır. Âlem-i insaniyette ise, merâtib-i terakkıyât ve tedenniyât nihâyetsizdir. Nemrûdlar­dan, firavunlardan tut, tâ sıddîkîn-i evliyâ ve enbiyâya kadar gayet uzun bir mesâfe-i terakkî var. İşte kömür gibi olan ervâh-ı sâfileyi, elmas gibi olan ervâh-ı âliyeden temyîz ve tefrîk için, şeytanların hilkatiyle ve sırr-ı teklîf ve ba‘s-i enbiyâ ile bir meydân-ı imtihân ve tecrübe ve cihad ve müsâbaka açılmış. Eğer mücâhede ve müsâbaka olmasa idi, ma‘den-i insaniyetteki elmas ve kömür hükmünde olan isti‘dâdlar beraber kalacaktı. A‘lâ-yı illiyyîndeki Ebû Bekri’s-Sıddîk’ın (ra) ruhu, esfel-i sâfilîndeki Ebû Cehîl’in ruhuyla bir seviyede kalacaktı. Demek şeyâtîn ve şerlerin yaratılması, büyük ve küllî neticeye baktığı için, îcâdları şer değil, çirkin değil. Belki sû’-i isti‘mâlâttan ve kesb denilen mübâşeret-i hususiyeden gelen şerler, çirkinlikler kesb-i insana âittir. Îcâd-ı İlâhîye âit değildir.

Eğer suâl etseniz ki: Bi‘set-i enbiyâ ile beraber şeytanların vücûdundan ekser insanlar kâfir oluyor, küfre gidiyor, zarar görüyor. اَلْحُكْمُ لِلْاَكْثَرْ kaidesince, ekser ondan şer görse, o vakit halk-ı şer şerdir. Hatta bi‘set-i enbiyâ dahi rahmet değil denilebilir.

Elcevab: Kemiyetin keyfiyete nisbeten ehemmiyeti yok. Asıl ekseriyet, keyfiyete bakar. Meselâ yüz hurmâ çekirdeği bulunsa,toprak altına konup su verilmezse ve muâmele-i kimyeviye görmezse ve bir mücâhede-i hayatiyeye mazhar olmazsa, yüz para kıymetinde yüz çekirdek olur. Fakat su verildiği ve mücâhede-i hayatiyeye ma‘rûz kaldığı vakit, sû’-i mizâcından sekseni bozulsa, yirmisi meyvedâr yirmi hurmâ ağacı olsa, diyebilir misin ki: “Suyu vermek şer oldu. Ekserîsini bozdu.” Elbette diyemezsin. Çünki o yirmi, yirmi bin hükmüne geçti. Sekseni kaybeden, yirmi bini kazanan zarar etmez. Şer olmaz. Hem meselâ, tavus kuşunun yüz yumurtası bulunsa, yumurta i‘tibâriyle beş yüz kuruş eder. Fakat o yüz yumurta üstünde tavus oturtulsa, sekseni bozulsa, yirmisi yirmi tavus kuşu olsa, denilebilir mi ki: “Çok zarar oldu. Bu muâmele şer oldu; bu kuluçkaya kapanmak çirkin oldu. Şer oldu.” Hayır, öyle değil, belki hayırdır. Çünki o tavus milleti ve o yumurta tâifesi dört yüz kuruş fiyatında bulunan seksen yumurtayı kaybedip, seksen lira kıymetinde yirmi tavus kuşu kazandı. İşte nev‘-i beşer, bi‘set-i enbiyâ ile, sırr-ı teklîf ile, mücâhede ile, şeytanlarla muhârebe ile kazandıkları yüz binlerle enbiyâ ve milyonlarla evliyâ ve milyarlarla asfiyâ gibi âlem-i insaniyetin güneşleri, ayları ve yıldızları mukābilinde, kemiyetçe kesretli, keyfiyetçe ehemmiyetsiz hayvânât-ı muzırra nev‘inden o