نقد تاریخی مسیحیت (دیدگاه شْتراوس همراه با نقدی بر نواندیشی دینی)

در این ویدیو در باره نقد تاریخی مسیحیت و عهد جدید از دید شْتراوس صحبت کرده ام. اول تصحیح یک اشتباه: کتاب مهم و انتقادی شتراوس در باره زندگی عیسی در سال 1835 نوشته شده، نه در سال 1864، با پوزش. نگاه تاریخی روش فهم گذشته است بر پایه شرایط اجتماعی، فرهنگی، و احساسی که بر زندگی و باورها و دین مردم تاثیر گذاشته است. نقد تاریخی دین به معنای نقد و بررسی مسائل تاریخی و متن و ادبیات دین و سنجش درستی آن ها بر اساس شرایط آن زمان است.
شتراوس نقدهای دوره روشنگری در باره مسیحیت را در قالب تازه ای دوباره بیان کرد. او از شاگردان دست چپ هگل بود که هگلیان جوان نامیده می شدند. علاوه بر خود او لودویگ فویرباخ و کارل مارکس در این گروه بودند. اینان منتقدان مسیحیت و منتقدان خود هگل بودند. در نقطه مقابل دست راستی ها بودند مانند بیدرمان و فردیناند کریستین باور که مدافعان فلسفه هگل و مسیحیت بودند و نوهگلی نامیده می شدند. از دید اشتراوس روایتهای دینی تاریخی نباید با علل علمی و نیز با یکدیگر در تضاد باشند. بنابر این معجزات و همچنین روایتهایی که باهم تناقض دارند صحت تاریخی متن مقدس را نفی می کنند. او بر خلاف هگل دستاوردهای دوره روشنگری را نادیده نگرفت. فعالیت علمی اشتراوس راه را برای آلبرت شوایتسر در جستجو از عیسای تاریخی هموار کرد. متالهان مدرن یا نواندیشان دینی مسیحیت در سده بیستم، از قبیل کارل بارت نیز به سخنان انتقادی اشتراوس پاسخ ندادند و از کنار آنها رد شدند. در واقع همه نواندیشان دینی از بحث و گفتگو در باره نقدهای مدرن طفره می روند. جامعه ما هم امروز گرفتار چنین طرز تفکری است. در این میان می توان از افرادی مانند عبدالکریم سروش و مصطفی ملکیان نام برد. به دلیل اشکالی که در آخرین مرحله تدوین پیش آمد فقط تصویر یکی از ایندو متاله را توانستم در تایم لاین قرار دهم. محققان برای مطالعه بیشتر می توانند به این دو منبع و منابع مشابه مراجعه کنند:
Modern Christian Thought, James C. Livingston-
Modern Theology, A Critical Introduction, Rachel Muers and Mike Higton-