Άυλος (542) x Εκλεκτός x ΔΠΘ (Το Μαύρο Λούκι) - Καντάδες αποξένωσης

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ

(Άυλος 542)

Δεν έχω χρόνο, πασχίζω για να βρω λίγο οξυγόνο
δεν πατώνω, επέζησα συναίσθημα απλά για να σκοτώνω
το βλέμμα των πνιγμένων κρύβει μόνο παγωνιά κι ενα κενό
παρ'ολα αυτα χαρά στο κόσμο σας δε βρήκα, μόνο στα τυφλά
αρρώστια, εγκλεισμός, βιοσκλαβιά, κομμάτια, όνειρα νεκρά
και αφού κρατιέμαι από το τίποτα δε με σταματά
σε νέες ήττες, συντριβές, στέκω και μάχομαι με υλικά δεσμά
καίει η φωτιά μες στη ψυχη σα λάβα ακόμα
εξιστορώντας κατορθώματα σε χάρτινους καιρούς αγνώστους
ηρωες σας τους πολεμιστες σε νου και πνευμα
αφηρημενα λογια ως το τέρμα
της ύπνωσης ο κώδικας σε λυσασμένα χέρια
καντάδες αποξένωσης σε κόλασης λημέρια

(Εκλεκτός)



(ΔΠΘ aka Το Μαύρο Λούκι)

Νώθω την ένταση, μέσα μου πόλεμος για επανένταξη
άνθρωποι εύθραστοι, ζουν αγέλαστοι, στέκουν ανέκφραστοι
μηχανικά σα ρομπότ, σαν αίρεση μελών αφαίρεση, μόνοι στο σύμπαν
βλάκα πίστεψες όσα σου είπαν;
δεδομένα που συνεχώς ανατρέπονται
φάτσες πάνε κι έρχονται αγάπες, κομμάτια απ' τον εαυτό μου κι αυταπάτες
ώρες ανήσυχα φευγάτες, αινίγματα
γιατί γαμώτο μου οδηγούν εκεί πάντα τα βήματα γιατί;
της νύχτας η πιο σκοτεινή στιγμή γίνεται λήθαργος
θάνατος, ο βυθός μου άπατος
δε θέλει μυαλό να το καταλάβεις, τι κι αν είσαι αγράμματος
δε μπήκα ποτέ στη τρύπα να σε θυμηθώ
ό,τι είχα να πω τότε στο είπα
αλήθεια, τέρμα για τον Μάκη η παραμύθα
τώρα κοίτα, γράπωσα τη ζωή μου απ'το λαρύγγι μες στη τσίτα
καψούρης με τη νύχτα
μουνιά θέλετε ολόκληρη τη πίτα, ε το βλέπω να συμβαίνει
ρουφιάνοι πονηροί και πουλημένοι
δε πως γίνονται καπνός όταν το τίμημα βαραίνει
όταν πιάνουμε τα mics σκαλωμένοι, mc's αποχωρούν ηττημένοι, αφού ήταν υπερτιμημένοι
θέματα προσωπικά ξύλο φίλε σ'όποιον επεμβαίνει
κανόνας μου κι όποιος τον παραβαίνει τςςςςς
ματώνω ζωντανός σε μια γη μισοπεθαμένη
καμιά φορά τυχαίνει, κι αν τύχει κανείς δε σε προλαβαίνει
σ' αυτούς τους σκοτεινους καιρούς
καλό θα' ναι να 'χεις από κοντά τους εχθρούς, επιφυλακτικός με τους φίλους
μάθε να ακούς, ποτέ μην υποτιμάς τους μικρούς, κάποτε όλοι μεγαλώνουν
άλλοι ξεφεύγουν εντελώς, άλλοι πάλι στρώνουν
όνειρό μου να ξεκοιλιάσω όσους με σκοτώνουν
ακόμη εγκλωβισμένος μεσ' τα beats που με πορώνουν
ακόμα το κρατώ χαμηλά με κεφάλια μέσα σε ντουμάνια που συνεχώς μαστουρώνουν
τ' αδέρφια μου αλήτες, παλιοσχολίτες, μέσα στη σούρα τους ξενύχτες
αλήθειες που πονάνε λέμε όσο λέτε πίπες και
άκου ένα crack-head, low-fi, low budget
όλα τα φράγκα μου σ'ένα παιχνίδι μπάσκετ
έπειτα πέφτουνε μάπες, σκάνε για τσαμπουκά τα πουτανόπαιδα με πλάτες
mc's που μιλάνε πολύ μα θρέφουν αυταπάτες
το παίζουν αφεντικά μα στη γειτονιά μας σκάνε σα πελάτες
πελάτες, παλιοπουτάνες κάντε πίσω
ψυχόδραμα και γιοι της ρίμας είναι αδύνατον για μένα πλέον να το λήξω
δε θα το λήξω μέχρι να σας γαμήσω, δε θα το λήξω μέχρι να σας γαμήσω