جمشید اسدی در گفتگو با آقای ارجمند و دکتر کنگرلو در مورد آیا می شد جلوی انقلاب را گرفت؟

در تاریخ ملت‌ها، روزهایی است که مسیر سال‌ها و بلکه سده‌ای را تغییر می دهند.
نخستین روزهای زمستان ۱۳۵۷ مسیر ایران را تا به امروز تغییر داد.
شاپور بختیار، پرورده اندیشه آزادی و قانون، در 15 دی ماه نخست وزیری محمدرضا شاه را پذیرفت. نه برای قدرت، بلکه برای آرمان دیرینه ملت ایران: حکومت قانون، آزادی فردی، و تفکیک دین از دولت. وی آخرین نخست وزیر مشروطه ایران بود. دست کم تا به امروز.
بختیار در مجلس گفته بود: من آمده‌ام تا از ویرانی ایران جلوگیری کنم. من آمده‌ام تا از بازگشت به قرون وسطی جلوگیری کنم.
صدای خرد اما در هیاهوی انقلاب شنیده نشد و شاپور بختیار، تنها ماند. به گفته یکی از نزدیکان سیاسی اش، زنده باد محمد مشیری، تنهای تنهای تنها.
جبههٔ ملی از او روی گرداند، ارتش اعلام بی‌طرفی کرد و نیروهای انقلابی چپ‌گرا و مذهبی او را «نوکر بی اختیار» خواندند. نوکر نبود، اما در آن تنهایی بی اختیار بود و آخرین سنگر مشروطگی شکسته شد و مشروعه انتقام گرفت و بازگشت و حالا کمی مانده به نیم قرن که حاکم ایران است.
من و بسیاری از هم روزگاران من بر این باوریم که اگر بختیار تنها نمی ماند و اگر دست کم، آن‌ها که ادعای ملی و آزادی داشتند به خمینی، آیت الله مشروعه، کرنش نمی کردند و پشتیبان وی نمی شدند، ایران به این سادگی به دست رهبری نمی افتد که بارها پیش از آن هم از اسلام عزیز و ولایت فقیه گفته بود و هم از شهید شیخ فضل الله نوری.
جای شک و شبهه ای بود؟
اکنون، ایران در دست مشروعه خواهان و پیروان خمینی است و هنوز هم اندیشه مشروطگی بختیار تنهاست. هنوز هم گاهی شعار «مرگ بر شاه و بچه شاه» و «مرگ بر پنجاه و هفتی» بلند تر از نوای دلنواز «ایران، ایران» به گوش می رسد. بختیار تنها ماند .... ایران تنها ست؟
آیا بختیار واپسین نگهبان اندیشه مشروطه بود؟
آیا اگر وی تنها نمی ماند، انقلاب اسلامی می شد؟
آیا اندیشه‌ای، جز مشروطگی، می‌تواند راهنمای ایرانِ آینده باشد؟
در برنامه امروز میزبان دو دوست گرامی، دو هم میهن مبارز، هستم تا در این مورد پرسش های هم اندیشه کنیم.
آقای کاوس ارجمند، هوادار مصدق و جبهه ملی و دکتر آریا کنگرلو، پادشاهی خواه و هوادار دودمان پهلوی.