The Apotihans /Μυστικο τοπιο - One Take Project

Μυστικο τοπιο
Στιχοι/ μουσικη/ερμηνεια Διονυσης Σαββοπουλος -1983
Διασκευη -Νικος Ξυδης
Ενορχηστρωση - ολοι μαζι


Κρουστά - Βαλερία Κουρούπη
Πιάνο /μελόντικα- Νεοκλής Νεοφυτίδης
Τύμπανα/Κρουστά - Ανδρέας Νικόλης
Κιθάρα - Νίκος Ξύδης
Κοντραμπάσο - Αντωνία Τσολάκη

Σκηνοθεσία - Φώτης Φωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη - Κωνσταντίνα Μπακάρα

Το live performing και η ταυτόχρονη βιντεοσκόπηση και ηχογράφηση, έγιναν στο Live sound studio .

Κάμερα - Φώτης Φωτόπουλος
Ηχογράφηση - Νίκος Λαγός
Μίξη - Νίκος Ξύδης - studio Paraga

Analog Mastering - Νάσος Νομικός/VU Production

Οι Apotihans είναι Μια “ζωντανή" μπάντα από (ακόμα) ζωντανούς καλλιτέχνες που διασκεδάζουν και διασκευάζουν τραγούδια που αγάπησαν . Αφήνοντας πάντα χώρο στην ομορφιά της τυχαιότητας και του - εντός πλαισίου, σεναρίου και στόχου - αυτοσχεδιασμού .

Με πραγματική διάδραση ανάμεσα στους καλλιτέχνες .

Πως αυτά θα μπορούσαν να αποτυπωθούν σε έναν φακό και σε μια ηχογράφηση;

Ίσως με το να είναι πραγματικά ζωντανά παιγμένα ηχογραφημένα και μαγνητοσκοπημένα . Κάπως έτσι προέκυψε η ιδέα του One Take Project .

Μικρόφωνα, καλώδια, κάμερα στο χέρι (πάμε για μονοπλάνο) and... Action!


Σαν το παράπονο στη φράση: Εδώ και τώρα
Σαν το σπασμένο φαρμακείο στις δύο η ώρα
Σαν το καμένο το γήπεδο, σαν το αμόκ της μηχανής σου
μέσα απ’ τις βιτρίνας τα θρύψαλα ακούω την ψυχή σου

Κι όπως σ’ ένα τοπίο μυστικό, αντικριστά στο κήτος
έτσι μια ευλογία που αγνοώ, με κρατάει στο δικό σου το μήκος

Μου ‘στειλαν μηνύματα οι βιαστικοί σου οι νάνοι
απ’ το παραλήρημα της χώρας σου που αυξάνει
Τρεις και μισή ξημερώματα, σαν διαδήλωση που πήζει
μαύρο γυαλί δίχως πρόσωπο και ξαφνικά ραγίζει

Και στου σκοτωμένου το σφυγμό, στο φλας του ασθενοφόρου
καθρεφτίζει κάτι απ’ την ηχώ του Θεού στο βυθό του Εωσφόρου

Οι ρυθμοί μου λύσσαξαν μα δεν κρατούν τον ήχο
της μοναξιάς σου όταν κλαις και χτυπάς τον τοίχο
Μες της αυγής το μισόφωτο σβήνω μίλια γραμμένης ύλης
να βρεις τη σελίδα κατάλευκη να μπεις και ν’ ανατείλεις

Μ’ ένα παρανάλωμα παντού, στη Θεϊκή σου αλήθεια
σαν φωτογραφία ενός παιδιού που μου λέει: Αναγνώστη βοήθεια

Θύρα επτά και Θύρα κάτω απ’ τις ερπύστριες
Όλα διαβήκαν απ’ τις γλώσσες τις στραγγαλίστριες
Κι όμως εγώ σ’ αφουγκράστηκα σαν λεξούλα ενός αγνώστου
κι όχι σαν μέρος του λόγου τους και του δικού τους πόστου

Για να σ’ αγκαλιάσω με καημό και τόσο να σε νιώσω
Όσο είναι τοπίο μυστικό τούτο εδώ που ποθώ ν’ αποδώσω

ΥΓ
Το « ακουω τη φωνη σου» που ειπωθηκε αντι για το «ακουω την ψυχη σου» δεν ηταν προσωπικη μου παρεμβαση στον εμβληματικο στιχο/ποιημα του κ.Σαββοπουλου ,αλλα λαθος λογω της εντασης της στιγμης και της συγκινησης . Λογω του ολου concept του One Take Project ,θεωρησα πως οπως «αφηνουμε» να υπαρχουν μουσικα λαθακια ,υπηρετωντας το πνευμα και την ουσια του ολου εγχειρηματος, ετσι μπορουμε να αφησουμε και αυτη την αστοχια .
Ν.Ξ.

#αγαπω_αρα_υπαρχω
#φατε