พระมั่วสีกา มารศาสนานารีพิฆาตสงฆ์

ชื่อเรื่อง: “บวชนี้เพื่อใคร”
ตอน: สะใภ้กับแม่ผัวใต้ชายคาเดียวกัน

ในบ้านชั้นเดียวเล็ก ๆ ริมโรงงานนมอำเภอหนึ่งของภาคกลาง เวลาบ่ายแก่ ๆ แดดร้อนจัดจนเงาของต้นกล้วยในสวนหลังบ้านหายไปเกือบหมด ภายในครัวหลังบ้าน ยายฉ่ำหญิงชราอายุประมาณ 60 ปี ผิวคล้ำ ผมขาวหยักศก ถูกมัดรวบไว้อย่างลวก ๆ นั่งอยู่บนเสื่อเก่า กำลังปอกฝักทองอย่างใจร้อน เหงื่อผุดเต็มหน้า มือที่ปอกฝักทองสั่นเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ

อุดม ลูกชายวัย 25 ปี รูปร่างผอมสูง ผิวเข้มแบบคนทำงานหนัก เดินเข้ามาช้า ๆ พร้อมกับเมียสาวชื่อ “ฉวี” วัยใกล้เคียงกัน ผิวขาว ตาเรียว ผมตรงยาว ผูกหางม้าแต่งตัวคล้ายพนักงานโรงงาน กางเกงวอร์ม เสื้อยืดสีซีดด้วยการซักหลายครั้ง ทั้งสองเพิ่งกลับจากกะกลางวัน เดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า

ยังไม่ทันนั่งลง ยายฉ่ำก็เอ่ยขึ้นเสียงแข็ง

ยายฉ่ำ:
“อุดม...แม่อยากให้เอ็งไปบวชให้แม่หน่อยเถอะ แม่กับพ่อก็อายุมากกันแล้ว จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ จะได้มีบุญไว้ส่งแม่ขึ้นสวรรค์บ้าง”

อุดมชะงัก มองหน้าฉวีที่ทำหน้าบึ้งทันที เขาตอบเสียงอ่อย

อุดม:
“แม่...ตอนนี้มันยังไม่ค่อยพร้อมน่ะ เงินทองก็ยังไม่พอ เดี๋ยวรออีกปีนึงได้ไหม ปีหน้าหนูตั้งใจว่าจะบวชให้แม่แน่ ๆ”

ยังไม่ทันอุดมจะพูดจบ ฉวีก็พูดสวนขึ้นมาทันที

ฉวี:
“ใช่ค่ะแม่ พวกเรากำลังทำมาหากิน เงินเดือนโรงงานก็แค่พอใช้ จะให้หยุดงานไปบวชตอนนี้ มันก็ลำบากไปหมด แล้วแม่ก็รู้ใช่ไหมว่าช่วงนี้โบนัสก็ยังไม่ออก เงินยังไม่พอจ่ายค่าอะไรเลย”

ยายฉ่ำวางมีดปอกฝักทองลงอย่างแรง ก่อนจะหันไปมองหน้าฉวีด้วยแววตาไม่พอใจ

ยายฉ่ำ:
“ฉวี! แกไม่ต้องมาพูดแทนลูกฉัน! เรื่องบวชมันเรื่องของแม่กับลูก เค้าเป็นลูกผู้ชาย ยังไม่บวชเลยซักวัน แม่ไม่สนหรอกว่าเงินจะพอหรือไม่พอ! งานโรงงานพรุ่งนี้ก็ยังอยู่ แต่แม่กับพ่อจะอยู่อีกกี่ปีล่ะ! แล้วที่พูดว่ารอเงิน รอเก็บเงินน่ะ...อยู่กินกันมา 5 ปีแล้ว แกยังไม่มีเงินเก็บเลยเหรอ?”

ฉวีหายใจแรงด้วยความโกรธ แต่พยายามข่มใจเอาไว้ พูดเสียงต่ำแต่ชัดเจน

ฉวี:
“แม่ก็พูดเกินไป...พวกหนูไม่ได้สบายเหมือนคนอื่นนะคะ ค่าใช้จ่ายมันเยอะ หนูก็ไม่ได้ขัดขวางการบวช แต่หนูแค่ขอให้มันพร้อมกว่านี้...”

ยายฉ่ำ (เสียงดังขึ้น):
“ไม่ต้องมาแก้ตัว! อย่าอ้าง! แล้วอีกอย่างนะ...ที่แม่ยังยอมให้พวกแกอยู่ด้วยกันแบบไม่ได้แต่งงาน ไม่ได้บวช ก็เพราะเห็นว่าพวกแกตั้งใจทำงาน แต่พอพูดเรื่องบวช แกกลับมาอ้างว่าลำบาก นี่เหรอความกตัญญูของสะใภ้!”

อุดมรีบเดินเข้าไปประคองแม่ไว้ พูดเสียงอ่อน

อุดม:
“แม่ใจเย็นก่อนนะ อย่าว่าฉวีเลย แกก็เหนื่อยจากงานเหมือนกัน เดี๋ยวผมจะหาทางนะ แม่อย่าเพิ่งโกรธเลย...”

ยายฉ่ำ:
“แม่ไม่ได้โกรธลูก...แต่แม่เสียใจ แม่แค่อยากเห็นลูกบวชก่อนตาย ใจคนเป็นแม่มันร้อนรู้ไหม รออีกปี...แม่จะอยู่ถึงไหมอุดม!”

ฉวีเริ่มน้ำตาคลอ เธอพยายามกลั้นคำพูดที่อยากจะระบาย เพราะรู้ว่าเธอกับแม่ผัวไม่เคยลงรอยกัน และไม่ว่าเธอจะพูดอะไร มันก็ดูเหมือนจะผิดในสายตาของยายฉ่ำเสมอ

เธอพูดขึ้นช้า ๆ

ฉวี:
“หนูไม่เคยห้ามเขาบวชนะคะแม่ หนูแค่กลัวว่า ถ้าบวชตอนนี้ เขาไม่มีรายได้ แล้วหนี้ที่ค้างอยู่ จะทำยังไง บ้านนี้แม่ก็รู้ว่าหมุนกันทุกเดือน ถ้าแม่จะออกค่าใช้จ่ายบวชเอง หนูก็ยินดี...แต่ขอแค่ให้เข้าใจหนูบ้าง ว่าหนูไม่ได้อยู่เฉย ๆ ไม่ได้ขัดใจแม่ แต่แค่...เหนื่อยมากแล้ว”

ยายฉ่ำเงียบไปชั่วครู่ เสียงพัดลมตัวเก่าดังครืด ๆ ในความเงียบ อุดมนั่งลงข้างแม่ เขายกมือขึ้นไหว้

อุดม:
“แม่...หนูจะหาทางให้ได้ หนูจะบวชให้แม่แน่ ๆ ไม่ว่าจะปีนี้หรือปีหน้า หนูขอให้แม่สุขภาพแข็งแรงก่อนนะ อย่าเครียดเลย...เราจะคุยกันดี ๆ นะแม่”

ยายฉ่ำถอนหายใจยาว ปาดเหงื่อออกจากหน้าผากช้า ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปในห้อง โดยไม่พูดอะไรต่อ ทิ้งให้ฉวีและอุดมมองหน้ากันด้วยความอึดอัด เงียบงัน และอ่อนแรง

ฉากนี้จบลงในความตึงเครียดแบบครอบครัวชนชั้นแรงงาน ที่ความรัก ความศรัทธา และการทำหน้าที่ปะทะกันอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง...


---

ต้องการให้ฉากถัดไปดำเนินต่อไหม เช่น ฉวีเริ่มน้อยใจอยากออกจากบ้าน หรืออุดมคิดหาทางกลางระหว่างแม่กับเมีย?