Canción comunista (Roberto Sobrado)

Tema do cantautor ourensáo Roberto Sobrado

  / cancionsen.galego  

"Lingoa proletaria
do meu pobo
eu fáloa porque sí,
porque me gosta,
porque me peta
e quero
e dáme a gana
porque me sái de dentro,
aló do fondo
dunha tristura aceda
que me abrangue
ao ver tantos
patufos desleigados,
pequenos mequetrefes
sin raíces
que ao pór a garavata
xa non saben afirmarse
no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos avós
que temos mortos,
e ser, co rosto erguido,
mariñeiros,
labregos da lingoaxe,
remo i arado,
proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí,
porque me gosta
e quero estar cos meus,
coa xente miña,
perto dos homes bos
que sufren longo
unha historia
contada noutra lingoa"

Volveu o inverno, camarada,
e a rutina do deber.
Un ano máis, compañeiros,
quixera manter a fe,
e quixera seguir crendo
que xuntos podemos cambiar
para chegar ao ben colectivo
sobre o individual.

E eu non posúo a verdade,
non vos vou mostrar a luz,
non quero que me sigades,
non son o voso gurú,

Só quería falarvos
dun vello soño de igualdade.

Sanidade e educación,
as bases desa sociedade
que medrará alimentada
pola paz e a tolerancia
entre pobos e razas,
reparto das abundancias.

E nada de caciques,
especuladores nin guerras,
nin bloqueos nin bombardeos,
o pobo é quen máis ordena.

E saberás que estou cansado,
aínda que non viva mal,
e penso seguir cantando,
e eu quixera facer máis,
porque anque viva
coma un burgués,
a familia é proletaria,
labrega, nacionalista,
desa xente que non cala.

E como vou calar eu,
se inda hoxe me sinalan
por cantar na miña lingua,
por falar dos camaradas,
dos que deron a vida,
dos que morreron pola espalda,
Bóveda, Allende, Guevara,
Reboiras, Lorca, Víctor Jara.

Non pido vinganza,
tan só quero dignidade,
as bombas e os conflitos
deixémosllos ós ianquis.
Máis cedo ca tarde
hanse abrir as alamedas,
nós temos o don da palabra.
Venceremos, Ai, Carmela !

Cando se alonguen os días,
agárdovos camaradas,
nun vintecinco de abril,
ou na primavera de Chiapas.