ТОҲИР ВА ЗУҲРО. АФСОНАҲОИ ХАЛҚИ ТОҶИК

Афсонаи “Тоҳир ва Зуҳро”:- Подшоҳу вазир бо ҳам дўст буданд. Подшоҳ духтардор ва вазир писардор мешаванд. Онҳо аҳду паймон мебанданд, ки дар оянда фарзандонашонро бо ҳам хонадор мекунанд. Тоҳиру Зуҳро бо ҳам унс мегиранд. Вақте ба балоғат мерасанд, подшоҳ аз раъяш меградад. Мехоҳад онҳоро аз ҳам ҷудо созад. Чаро подшоҳ аз раъяш гашт? Оё подшоҳ ба мақсади худ мерасад? Тақдири минбаъдаи Тоҳиру Зуҳроро баъд аз шунидани афсона хоҳед фаҳмид.
ХУРТАРАКОНИ АЗИЗ!
Афсона як жанри аҷиби адабист, ки зеҳну андешаро инкишоф медиҳад, хаёлоти инсонро рангин мекунад. Забони модарӣ меомӯзад, донишу биниши одамро ривоҷ медиҳад. Дар ниҳоди Шумо беҳтарин хислатҳои инсониро мепарварад.
Шояд Шумо ин афсонаро пештар шунидаед. Аммо шунидан кай бувад монанди хондан? Шумо китоби афсонаҳоро дарёфт намуда хонед.
Афсона бо як бору ду бору се бор гуфтану шунидану хондан ба охир намерасад. Афсонаи хуб мисли шеъри нағз такрор ба такрор хондаву гуфтаву шунида мешавад. Ҳар бор ба кас лаззату ҳаловати дигар мебахшад.
Агар китоби афсонаҳо дошта бошед, ин хуб аст. Китобро варақ гардонида, расмҳояшро тамошо бикунед. Расмҳоро шарҳу эзоҳ бидиҳед. Маънии калимаҳои бароятон навро аз падару модар ва бародар ё хоҳаратон пурсед.
Орзуманди муваффақияти шумоем.