Trzy Harpie

Dawno temu, zanim ludzie nauczyli się wypowiadać imiona bogów, w górach i nad rozpadlinami świata żyły istoty zwane harpiami. Nie były ani kobietami, ani ptakami, lecz czymś pomiędzy — czymś, czego natura sama nigdy nie chciała stworzyć. Zrodziły się z przeklętego wichru, który pewnej nocy rozszarpał niebo, a z jego rany spłynął na ziemię czarny pył. Z tego pyłu powstały pierwsze trzy harpie: Aello, Okypete i Kelaino — Ciemna.

Ich pojawienie się zapowiadał zawsze ten sam dźwięk: skrzydła uderzające o powietrze tak szybko, że przypominały szelest setek szeptów. Ludzie wierzyli, że to szepty dusz porwanych przez harpie w przeszłości — dusz, które nigdy nie znalazły drogi powrotnej.

Mówiono, że harpie nie tylko porywały ciała, ale i odbierały pamięć tym, których dotknęły ich szpony. Ofiara wracała z pustym spojrzeniem, niezdolna przypomnieć sobie imienia, twarzy, ani nawet własnego strachu. Ci, którzy przeżyli, nazywali to „wymazaniem przez wiatr”.

Według legendy harpie pełniły rolę kary wymierzonej tym, którzy oszukali bogów lub złamali święte przysięgi. Gdy czyjaś wina była tak wielka, że ziemia nie chciała go już nosić, bogowie wysyłali harpie. Nikt jednak nie wiedział, czy naprawdę wypełniały wolę niebios — wielu szeptało, że po wiekach wymknęły się spod kontroli i same wybierały swoje ofiary, karmiąc się ich lękiem, wspomnieniami i oddechem.

Najbardziej przerażająca część legendy mówi jednak, że harpie potrafiły wyczuć kogoś kłamstwo nie po słowach, lecz po drgnięciu duszy. Czaiły się na skrajach lasów, przy urwistych skałach, nad morskimi przepaściami — w miejscach, gdzie głos nie wraca echem, bo tam jedynie groza odpowiada człowiekowi.

Ostatnia część opowieści ostrzega: gdy noc jest bezgwiezdna, a powietrze staje się nienaturalnie zimne, należy milczeć. Bo jeśli harpia usłyszy twój szept, weźmie go za wyznanie winy.

A harpie nigdy nie pomijają winnych.
Ani tych, którzy wyglądają na winnych.