Büşra Kayıkçı X Furkan Çalışkan - TUNA on Una Corda

Ben onu okuyorum, o beni dinliyor. Aylar önce Furkan Çalışkan ile bu sanatçı döngüsünü konuşmuştuk. Ardından beste yapmak için Furkan'ın ''Tuna Kısmet' ismindeki metnini seçtim. Ne büyük rastlantı ki 2-3 ay sonra Tuna Nehri'nin kıyısında bir piyano atölyesini ziyaret etmek kısmet oldu. Furkan da bu metni yıllar önce Budapeşte'de yazmıştı. Açıkçası oraya giderken bestemde hala bazı boşluklar mevcuttu fakat bu kadar ilginç bir döngünün içindeyken eseri tamamlama işini o nehrin kenarında yürürken alacağım ilhama bıraktım. Ve bu eser dünyada eşi benzeri olmayan tasarım ödüllü çok özel bir piyanoda kaydedildi. Bizim için her anlamda eşsiz bir proje oldu. Video’yu ise Tuna'nın kenarında doğup büyümüş arkadaşım Lili çekti. Her zerresinden çok keyif aldım umarım sizlerde beğenirsiniz.

TUNA KISMET
''Atlarımız birbirine kişniyor biz ayrılırken''
On sekizimden otuzuma kadar ömrümün tam orta yerinden bir nehir akıttım. Şimdi kıyısında yürürken Tuna'nın, ayaklarımın altında çatırdayan yılların sesini duyuyorum. Karşı kıyılarda kalanlarla, asla kesişmeyecek, yollarda ama aynı istikamete gitmenin o gerilimli yalnızlığını paylaşıyorum. Nehrin en dar yerinde, umutla ordusunu karşıya geçirmek için huzursuzlanan bir serdar gibi, köprüler kurmuşum. Ayaklarım saplanırken nehrin çakıllı toprağın, suyun her şeyi hiçbir şey için değiştirdiği yönünü tayin etmek ne zor. Bir Macar esiyor saçlarımın siyahtan ayrılmaya başladığı o ilk ana doğru.

Margit, Tuna'nın ortasında iki kıyıya da ait olmayan o üzgün kimsesizliğiyle güneşi çağırıyor benim için. Nehir adaları, durmanın akmaya karşı küstahlığıdır. Her şey akar gider ve o öylece kalır. Susmadan önce seçtiğimiz o kelimenin öylece kalması gibi alnımızın ortasında. Kısmet...

Uçaklar bir Marta Sebestyen şarkısında düşüyor ve onları senin için topluyorum. Bugünü burada yaktım ve biraz daha yaşlandım. Margit duruyor ve ben gidiyorum artıkç Birazdan akşam olacak ve seni düşünüp kısmet diyeceğim.


Danube Kismet
"Our horses neigh to each other as we are departing."
I had a river flowed in the heart of my life from my eighteen to my thirty. Now, as I walk along the Danube, I hear, under my feet, the crackling sound of the years. I share, with the ones on the other shore, the tense loneliness of walking on the separate roads, which will never intersect, but to the same direction. I now see that I have built bridges on the narrowest part of the river, like an anxious commander who restlessly hopes to take his army over the water. When my feet are sticked into the pebbly soil of the river, how hard it is to ascertain the water's direction which changes everything for nothing. A Hungarian blows toward that first moment when my hair began to leave blackness.

Margit summons the sun for me, with her sad solitude that belongs neither shores. River islands is the impudence of stability against flowing. Everything flows, but they remain same. As the word we chose just before we stopped talking remains same on our foreheads. Kismet...

Plains crash through a Marta Sebestyen song and I pick them up one-by-one for you. I burned this very day here and I aged a little. Margit remains and I'm going away. Before long the dusk will fall and I, thinking about you, will say: Kismet...