Kangë XIII - TEK KISHA E SHNJONIT - Lahuta e malcis - Gjergj Fishta - Reciton Artur Shkurti

KANGË E TREMBËDHETËT
ARGUMENTI:
Qilë kangën Zana e Veleçikut e cila përshkon me mend kohën e kalueme dhe lexon mbi shpate, prroje, landë e gurë historìn e lumnueshme të Shqiptarëve. Mjerisht në ditë të sodit kanë tërnue kohët. Në vend të shpatës ka hî pushka, në vend të Zotit – ari , në vend të së drejtës – levertija. Europa vetë ep shembullin e parë. Zana i sjellet Perendìs dhe e lutë, që nga eshtnat e Shqiptarëve fatosa, të ngjallë kreshnikë të rinj për mos të lanë që asnji pëllambë toke arbnore të bijë në duert e Malazezëve. Këtu poeti gëzohet me Zanën per namë që ajo e Mira i lëshon anmiqve të Shqiptarëve dhe kerkon gadi t’a ngushllojë, tuj sigurue se në tokën e Skanderbeut ende s’është shkimbë flaka e burrnìs as dashnija ndaj Atdheut. Për provë të këtyne fjalëve autori i tregon Zanës burrat e Malcìs të cilët tani janë mbledhë te Kisha e Shën Gjonit në Rashpë, simbas lajmit që, me kohë patën pasë prej Qun Mulës. Hapë mbledhjen Bajraktari, i cili i lëshon fjalën Marash Ucit. Ky end me urtìn e malit shërbimin, që Shqiptarët i mban tash sa shekuj Sulltani, shërbim të cilin, deri diku, ua njofti Porta e Lartë. Lajmi, që ai binte prej Shkodrës, ishte i trishtueshëm. Gazetat e qytetit kishin lajmërue se në Kuvendin e Berlinit ishte ndà Hoti e Gruda, Plava e Gusija t’i epen Malit të Zi. Per Krenë ishte ishte nji rrufe prej qiellit. Kurrnji s’ban za, deri sa Mashi vetë u lypë mendimin e mbramë se a – pernjimend do të pranojshin me iu nenshtrue Knjazit(Nikollës) pa pushkë të shtime apo e kishin nda me qindrue. Këtu Gjeto Marku këcen ma i pari, dhe, tuj u betue ne emnin e Zotit, e siguron Marashin e Krenët tjerë të mbkledhjes se per pa mbet Shqipnija në xhubleta gràsh nuk ka per t’i u leshue toka shqiptare Malazezve. Fjala e mbramë – shton oratori – i perket Bajraktarit. Qun Mula merr rishtas fjalën dhe i grishë të pranishmit të rrokin, tanë sa janë, armët. Lypë, veç, prej tyne, që përpara të lidhëshin me be dhe ai vet ban ben i pari. Mbas tij tanë mbledhja. Tani, mbas vendimit të marrun, lypej të merreshin
masat. Urdhnon, prandej, qe te qitet roja në Rrzhanicë, ndersa nji tjetër prej mbledhjes dërgohet për t’i lajmru Dedë Gjo’ Lulit në Traboi në, që ke¨s ht u të jetë në dijeni i tanë fisi se lufta ishte te dera. Marash Ucin e nisin per Shkodër për t’i lypë ndihmë Hodo Pashës me ushtarë dhe për të porositë Mikun e njoftun, që t’i përkrahte shqiptarët me anën e shtypit. Kështu foli Quni dhe u nda Kuvendi.

REFERENCË: Botimi III, Romë, 1991.

Nxitoni të regjistroheni tek shkolla "Udha e shkronjave, organizatore e Olimpiadës Kombëtare. Na ndiqni në faqen www.udhaeshkronjave.com

UDHA E SHKRONJAVE (1997)
rr. Qemal Stafa, nr.124, Tiranë
cel. 0692076068