Uyku için Tarih | Orta Çağda Kadınlar Nasıl Doğum Yapıyordu | Tarihin En Tuhaf Annelik Hikayeleri

Merhaba! Bugün, tam da yatağa uzanırken dinleyebileceğiniz bir tarih dersiyle karşınızdayım. Bu, ortaçağ insanlarının günlük rutinlerinden en sıradanı olan "uyku"yu ele alıyor .zamanın fısıltıları,ortaçğdan plajlara,tarihin kaotik yatağı,tarihin en tuhaf annelik ve evlilik hikayleri
evet, o dönemin en monoton, en tekrar eden parçası. Eğer amacınız zihni yavaş yavaş dindirip uykuya dalmaksa, burası doğru yer. Haydi, yavaş yavaş, fısıltı gibi bir sesle başlayalım: Karanlık bir ortaçağ kulübesinde, saman dolu bir yatakta uzanmış bir köylüyü hayal edin. Güneş batmış, meşaleler sönmüş, ve gece... sadece gece. Ama ortaçağ uykusu, bizim gibi kesintisiz bir rüya değildi; o, iki parça halinde, araya bir uyanıklık sıkıştırılmış, sonsuz bir döngüydü.
Düşünün: Akşam ezanı çalındığında, saatler henüz icat edilmediği için, gökyüzünün rengi değişince yataklara çekiliniyorlardı. "İlk uyku" – ilk sleep – gün batımından gece yarısına kadar sürerdi. Bu, yaklaşık dört-beş saatlik bir sessizlikti; rüzgarın kulübe duvarlarını yaladığı, uzak bir köpek havlamasının duyulduğu bir boşluk. Ortaçağlılar, yünlü battaniyelerin altında kıvrılır, belki bir dua mırıldanırdı – "Tanrı'm, yarını getir" diye, ama fazla heyecan olmadan. Uyanmak? Zorunluydu. Gece yarısı civarı, vücut doğal olarak gözleri açardı; melatonin seviyeleri düşer, iç saatleri onları dürtüklerdi. Bu "ara uyanıklık" – watch period – bir ila iki saat sürerdi. Ne yaparlardı? Pek bir şey değil – işte sıkıcılığın zirvesi burada başlıyor.
Bazen dua ederlerdi: Kilise, bu vakti "gece ilahisi" için ayırmıştı; mumları yakar, İncil sayfalarını karıştırırlardı, ama yorgunluktan kelimeler karışırdı. Çiftler için? Eh, bazı tarihçiler der ki, bu saat seks için ayrılmıştı – karanlıkta, sessizce, bereket için.fd63b6 Ama çoğu zaman? Düşünmek. Yıldızlara bakmak. Komşu kulübeden gelen horultuları dinlemek. Ya da... hiçbir şey. Evet, saatlerce yatakta dönüp durmak, tavandaki örümcek ağlarını saymak. Ortaçağ belgelerinde – ki bunlar, manastır kayıtları gibi kuru, tozlu defterler – bu uyanıklık, "kutsal tefekkür" diye romantize edilir, ama gerçekte? Sıkıcı bir boşluk. Bir köylü, belki ertesi günün tarlasını planlar; bir şövalye, zırhının pasını düşünür. Işık yok, ses yok – sadece karanlık bir bekleyiş.
Sonra, ikinci uyku başlardı: Şafak sökene dek, üç-dört saat daha. Sabah ezanıyla uyanır, gün doğmadan kalkarlardı – çünkü ortaçağ günü, şafakla başlardı. Neden böyleydi? Bilimsel bir gerçek: Endüstri öncesi hayat, yapay ışığın olmadığı bir dünyada, melatonin döngüsüyle uyumlu. Ama sıkıcı kısım? Bu pattern, nesiller boyu değişmedi. Yüzyıllar, aynı döngü: Yat, uyan, dua et, yat. Manastırlarda bile, rahipler gece yarısı kalkar, ofis diye adlandırdıkları ilahileri mırıldanırdı – saatlerce Latin kelimeler, aynı nakaratlar.ca00c6 Düşünün: Karanlık bir katedralde, 50 rahip aynı anda esniyor, mum alevleri titriyor, ve... devam. Hiçbir aksiyon, hiçbir macera – sadece ritim.
Peki, neden bu kadar detaylı anlattım? Çünkü bu, uyku için mükemmel bir tarih: Tekrar eden, yavaş akan, zihni uyuşturan bir nehir gibi. Eğer yatakta dönüp duruyorsanız, ortaçağlı bir köylü gibi dua edin – "İlk uykum bitsin, ikincisi gelsin" diye. Ve yavaş yavaş... gözleriniz kapanır. İyi geceler, tatlı rüyalar – ya da ortaçağ usulü, kesintili bir dinlenme. 😴
Uyku için sıkıcı tarih