Cemalnur Sargut & Mahmud Erol Kılıç

Cemalnur Sargut: “Düşman yoktur, düşman nefistir. Nefsinden başka düşmanın yoktur. Sen seni aradan kaldır, göreceksin ki ağyar (başkaları) diye bir şey kalmayacak.

İnsanları anlamaya çalışmalıyız, ben empati demiyorum ona. Onların gözü ile kendimize bakmayı, yerine koyarak, onlardan kendimizi görmeye çalışmalıyız. Ben öyle bir yol çizdim. Kendime bakmaya başlayınca, o kadar çok hata buldum ki kendimde, anlatamam. O zaman diğerlerine hürmet ettim, saygı duydum.

Onun için ben şu kelimeyi sevmiyorum; “ötekileştirmek”. Öteki diye biri yok, ötedeki tekimiz var. Herkes, herkesin tekidir. Herkes aynı Allah’ın yaratığıdır. Allah razı olsun ki farklı meşreplerde yaratılmıştır. Burada bulunan hocalarımız haftasonları gelip bize sözleriyle olduğu gibi halleriyle de örnek oluyorlar. Hepsinin meşrebi farklı ve hepsinden ayrı bir güzellik zuhur ediyor.

Benim bir arkadaşım :” Sen çok seviyorsun mürşidini. Ellerini beline de koyup, benim mürşidim hepinizi döver diyorsan yanılıyorsun dedi. Yok dedim, benim mürşidim hepinizi sever. Biz onu öğrendik. Sevmeyi, birleşmeyi, beraber çalışmayı. Allah bu beraberlikten hayırlı neticeler zuhur ettirsin.” temennisi ile sözü Prof. Dr. Mahmud Erol KIlıç'a bırakmıştır.


Gençliğinde siyah kuşak 2.Dan’a kadar çıkmış bir karate sporcusu olan Prof. Dr. Mahmud Erol Kılıç: Japonya’nın Okinawa Adası'nda Zen Budizm Mezhebi'ne bağlı rahipler yaşar. Bunların bir düşünce sistemleri ve inisiyatik eğitimleri vardır. Bu eğitimleri içerisinde, en büyük düşman olan nefs ile mücadeleyi teatral olarak sahnelemek için yaptıkları fiziksel hareketler bütününe Japoncada katalar denir. Bu hareketler, herhangi bir silah kullanmaksızın boş elle yapıldıkları için; kara: el ve te: boş harflerinden oluşan karate denilen bir ritüel meydana gelir.

İzlemeye gelen batılı adam, bunu alır ve spor haline getirir. Spor haline gelince de kutsallığı kaybolur. Bir competetion, bir müsabaka, bir rekabet, bir vurma kırma sporuna dönüştürülür ve daha sonra filmler icad olur.

İkinci misalimi (Mevlana Celaleddin-i Rumî hazretlerinin 22. Kuşaktan torunu olan Esin Çelebi Bayru Hanımefendi’yi kastederek) Çelebi Validemiz’den desturla, izinle vermek istiyorum. Dervişler, James Morris üstadımın çok duygusal bir şekilde ifade ettiği gibi; O ilahi işitme, o mükemmel işiticiyi işitmek için bir mekanda toplanırlar. Bu mekan tevhîdhane, tevhîd edilen bir mekandır. O mekanda işitmeler olur. İşitmeler olduğu için de işitmehâne adı verilir. O işitme hâneye semâhâne denilir. (Ar. semā‘ (ﺳﻤﺎﻉ) i. “işitme; kulağa hoş gelen ses, mûsikî”den)

Bu dervişler o kapalı mekanda tek bir çerağ, tek bir lambala bırakır, mekanın kapısını da kapatırlar. Ve zikrederler. En evrensel hareketlerden birisi olan dönme hareketi yaparak gözlerini kapamadan “Allah” diyerek dönerler mevlevi dervişleri. Mevlevi dervişlerinin semâına ya katılırsınız, siz de onlarla beraber o cümbüşte, o işitme seansında işitmeye katılırsınız; yani ya semâ edersiniz, ya etmezsiniz; buyurun dışarıya.
Demek istediğim şu ki semâın ziyaretçisi olmaz. Bir gösteri sanatı değildir ki izleyicisi olsun. Zaman içerisinde Galata Mevlevihanesi’ne yabancı misyon şeflerinin gelme ısrarları üzerine “züvvar maksûresi” denilen bir ziyaretçi grubu konulur. Ziyaretçiler üçken, beşken protokol altı olur, on olur derken günümüze doğru aynen bir futbol maçında olduğu gibi sporu yirmi iki kişi yapar, yüz bin kişi seyreder hâle gelmiştir. Seyredenler spor yapmış olmuyor, seyir etmiş oluyorlar sadece.

İşitenler semâ edenlerdir. Dolayısıyla gerek Okinawa adasından kutsallığı çalınmış bir ritüelin sporlaştırılması, gerekse dervişlerin semâı; Semâ dediğim gibi ya edilir ya edilmez, izlenmez. İzleyici grubu diye bir şey yoktur, öyle bir tâife yoktur. Yahu bu soldaki ne güzel dönüyor, sağdakinin tennuresi iyi açılıyor şeklinde at yarışı izler gibi, sen buna oynuyorsun, ben buna oynuyorum şeklinde izlenilmez. Bunlar modernitenin bidatleridir.

Buradan varmak istediğim sonuç şu: Biz tasavvuf araştırmacıları, kendi adıma konuşuyorum, tasavvuf akademisyenleri, biz semâ izlemeye gelen kimseleriz. Biz karate yapmıyoruz, bunu bilin arkadaşlar, biz spor yapıyoruz. Biz semâzenleri izliyoruz, oradan gazeteci gibi sizlere raporlar veriyoruz. Bak İbnü’l Arabi daha güzel dönüyor, yok Mevlana daha güzel şut attı gibi raporlar veriyoruz, biz birer gazeteciyiz.

Gerçek Sûfi, sûfiyim dahi demez. Gerçek Sûfi kendini gizler, sır yoludur. Allah bilinmekliği diledi ve o kişiye O'nu açtı. O kişiye açtı O'nu, mahrem bir ilişkidir. Dolayısıyla akademiada tasavvuf çalışmak çok zordur. Belki de branşların içerisinde en zor konulardan birisidir. Çünkü, aslı sır olan bir şeyi siz nasıl açıklayabilirsiniz ki..” şeklinde anlatmıştır.

Üsküdar Üniversitesi Tasavvuf Araştırmaları Halka Açık Yaz Seminerleri 2
Seminerin tamamı için ;    • Tasavvuf Araştırmaları Enstitüsü Halka Açı...  
Nefes Yayınevi : https://goo.gl/xAehwY