حسین منزوی / از زمزمه دلتنگیم، از همهمه بیزاریم

از زمزمه دلتنگیم، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی، نه تاب سخن داریم
آوار پریشانی‌ست، رو سوی چه بگریزیم؟
هنگامۀ حیرانی‌ست، خود را به که بسپاریم؟
تشویش هزار «آیا»، وسواس هزار «اما»،
کوریم و نمی‌بینیم، ورنه همه بیماریم
دوران شکوه باغ از خاطرمان رفته‌ست
امروز که صف در صف خشکیده و بی‌باریم
دردا که هدر دادیم آن ذات گرامی را
تیغیم و نمی‌بریم، ابریم و نمی‌باریم
ما خویش ندانستیم بیداریمان از خواب
گفتند که بیدارید؟ گفتیم که بیداریم.
من راه تو را بسته، تو راه مرا بسته
امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم

حسین منزوی

«حسین منزوی» یکی از جمله شاعران معاصر در ادبیات ایران است که در سرودن غزل، صاحب سبک است. نمونه‌اش سروده‌ای که بالای این مطلب خواندید. «غزل ششم» از مجموعه شعر «حنجره‌ی زخمی تغزل». شاید برایتان جالب باشد بدانید پیشینه شنیدن این غزل ـ با صدای شاعر ـ به آخر شبی بارانی در پاییز سال 1356 می‌رسد.

روز پنجشنبه، 21 مهرماه، چهارمین شب از همایشی که بعدها به «ده شب» معروف شد و شب‌های شعرخوانی و سخنرانی شاعران و نویسندگان ایرانی بود در باغ انجمن فرهنگی ایران و آلمانی که به «انستیتو گوته» شهرت داشت.

«حسین منزوی»، شانزدهم اردبیهشت 1383، در پنجاه و هشت‌سالگی درگذشت. سالی پیش از آن اما چند سروده از اشعارش را با صدای خود در استودیوی انتشارات «دارینوش» ضبط کرده بود. آن صدا و سروده‌ها سالی پس از مرگ او با نام «شوکران‌نوش» انتشار یافت. «زمزمه» یکی از آن اشعار در این مجموعه‌ی شنیداری بود.



.