Trasa kolejowa Wieliczka Rynek - Wieliczka po katastrofie w poprzeczni "Mina"

Po szychcie w Wielki Piątek 13 kwietnia 1992 roku górnicy udali się do domów z zamiarem spędzenia spokojnych i rodzinnych świąt. Te święta takie jednak nie były. Późnym wieczorem rozdzwoniły się telefony alarmowe i wszystkich ściągnięto do zakładu. Poprzecznia puściła. Wdzierało się do niej nawet ponad 200 l/min czwartorzędowej wody o mocnym zasoleniu, z luźnym materiałem skalnym wypłukanym z soli. Pod znakiem zapytania stanęło 7 wieków podziemnej historii. Podjęto natychmiastowe prace w celu uratowania kopalni: budowano otwór studzienny (zwykłą studnię, która miała na celu zmniejszyć ciśnienie solanki na górotwór), kilka otworów badawczych (potem używanych również do pompowania wody) oraz tamę. Walka trwała kilka miesięcy, a jej postęp w dużej mierze zależał od aktualnych wyrzutów wody – były bardzo zmienne. Dodatkowo luźne skały zatykały pompy i studnie, czyniąc działania bezsensownymi. We wrześniu zdecydowano o zamknięciu kopalni, a z pomocą przyszły firmy zewnętrzne, które zastosowały nowoczesne i niespotykane wcześniej rozwiązania. Do grudnia udało się wstępnie opanować sytuację: część wody spuszczono grawitacyjnie do niższych pokładów, część wypompowano, a zabytkowej części kopalni nie groziło już bezpośrednie niebezpieczeństwo dzięki tamie wybudowanej z żywicy.

W kolejnych latach prowadzono dalsze działania zabezpieczające oraz monitorujące zachowanie okolicy „Miny”. W latach 1993-1994 wystąpiły co prawda kolejne wyrzuty wody z materiałem skalnym, ale nie zagroziły już kopalni tak bardzo, jak te pierwsze.