«Ποιος θ' ανέβει στο βουνό...», συρτό στα τρία (Αργιθέα) ~ Στέργιος Βλαχογιάννης |Καμπουρέικα, 1980|

Από ζωντανή ερασιτεχνική ηχογράφηση που πραγματοποίησε ο δάσκαλος Ηλίας Κ. Μακρής σε χώρο της κατοικίας του στο συνοικισμό Καμπουρέικα του χωριού Πετρίλου Καρδίτσας το έτος 1980 περίπου, ακούμε τον αείμνηστο Στέργιο Βλαχογιάννη να ερμηνεύει ένα τραγούδι του γάμου με τίτλο «Ποιος θ' ανέβει στο βουνό...»,

Το Στέργιο Βλαχογιάννη συνοδεύει με βιολί ο Λάμπρος Καζιακούρας με λαουτοκιθάρα, ο αείμνηστος δάσκαλος Κώστας Καμπούρης και με ντέφι ο Απόστολος Κάμπας.
Στη δεύτερη φωνή στις ηχογραφήσεις αυτές ακούγεται ο δάσκαλος Ηλίας Κ. Μακρής.

Το τραγούδι αυτό το τραγουδούσε στα χωριά της Αργιθέας ομάδα συγγενών και φίλων του γαμπρού κατά τη διαδικασία του πατροπαράδοτου εθίμου "Το ξύρισμα του γαμπρού", που είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα γαμήλια έθιμα και τηρείται μέχρι τις μέρες μας στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας.

«Σύμφωνα με την παράδοση, την ημέρα του γάμου, προς το μεσημέρι, οι συγγενείς έστρωναν στην αυλή του σπιτιού του γαμπρού ένα χαλί από μαλλί (αν ήταν χειμώνας η διαδικασία γινόταν μέσα στο σπίτι) και τοποθετούσαν εκεί ανάποδα το ξάγι, ένα σιδερένιο στρογγυλό κουβά που χωρούσε 12 οκάδες και χρησίμευε για τη μέτρηση του σιταριού.
Εκεί καθόταν ο γαμπρός και ο κουρέας έπαιρνε τα εργαλεία του για να τον ξυρίσει και να τον ετοιμάσει για την εκκλησία.
Το έθιμο περιελάμβανε χορούς και τραγούδια, καθώς οι φίλοι του γαμπρού και οι συγγενείς έστηναν κανονικό γλέντι γύρω του, ρίχνοντας λεφτά στον κουρέα.
Εκείνος με τη σειρά του καθυστερούσε το ξύρισμα με διάφορες δικαιολογίες πότε έλεγε ότι τα ξυράφια δεν έκοβαν, άλλοτε έχυνε τη σαπουνάδα και πήγαινε να φτιάξει άλλη προκειμένου να μαζέψει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα.
Ο γαμπρός, αν και διασκέδαζε το έθιμο, ταλαιπωρούνταν λιγάκι, αφού καθόταν πάνω στον κουβά και όχι κάπου αναπαυτικά.
Υπέμενε όμως το «μαρτύριο» για χάρη της μεγάλης ημέρας και του καλού επαγγελματικού ξυρίσματος!
Από εκεί έμεινε η χαρακτηριστική φράση «Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό».

Στη Θεσσαλία το τελετουργικό του ξυρίσματος είχε μαγικό χαρακτήρα.
Ο γαμπρός δεχόταν τις φροντίδες του κουρέα πατώντας μέσα σε ένα ταψί, που περιείχε ένα ποτήρι κρασί, ένα ρόδι και κέρματα που έβαζαν οι συγγενείς και οι φίλοι για να του ευχηθούν. Πολλές φορές μάλιστα (όχι μόνο στη Θεσσαλία), ο γαμπρός πατούσε πάνω σε ένα μεγάλο ταψί, το λεγόμενο σίνι, με το οποίο τον ανασήκωναν οι φίλοι του.
Η πράξη αυτή είχε ηγεμονικό συμβολισμό.
Όταν το ξύρισμα ολοκληρωνόταν, το ξυράφι και το χτένι έπρεπε να καταστραφούν.
Έτσι, τα πετούσαν στα κεραμίδια του σπιτιού, ώστε να εξουδετερωθεί, μέσω των καθαρτήριων δυνάμεων του ήλιου, κάθε πιθανότητα μαγείας».