callas was een genie

Maria Callas was een genie. Nog steeds, 60 jaar na dato is ze indrukwekkend: haar manier van zingen, haar uitstraling, haar theatrale power knetteren je tegemoet. Haar stem was niet zozeer beeldschoon als wel heel sterk, herkenbaar en eigen. Ze was compromisloos in haar rolopvattingen. Ze zuchtte, kreunde, snerpte, schreeuwde zelfs, maar kon ook heel lieflijk, zacht en teer zijn. Ze nam voor die tijd ongehoorde vrijheid op het toneel. Ze zorgde voor een revival van de opera’s van Bellini en Donizetti omdat ze daarin met de pure dramatiek van de stem kon schitteren. Ze was een onbetwiste vakvrouw.
Ze was gescheiden, vriendin van de getrouwde miljonair Onassis. Hij liet haar abrupt in de steek om met Jackie Kennedy te trouwen. In die tijd was het vanzelfsprekend om een zelfstandige vrouw alleen te veroordelen. Ze werd in de media afgeschilderd als tijgerin en luie diva, die om de haverklap een optreden af zei. Vermoedelijk leed ze aan een toen ongediagnosticeerde auto-immuunziekte en ze stierf al toen ze 54 was. De essentie van Callas was de theatrale vrijheid die ze innam, ondanks de veroordeling die haar ten deel viel.
Angelina Jolie portretteert Callas als een versteende icoon. Af en toe beweegt ze een mondhoek van onder haar hoed kijkend. Daarmee nodigt de film uit om je van een afstand te vergapen aan de kleding en het uiterlijk van ‘la Divina'. Natuurlijk presenteerde Callas zich als beauty en als fashionista. Maar juist de onderliggende vulkaan van het compromisloze drama, het geschater en gejank en haar ongehoorde muzikaliteit maakt haar tot genie. Kijk vooral naar de tweede acte van Puccini's Tosca met de geweldige bariton Tito Gobbi, ah wat mooi!