Ο ΝΤΙΚ- Μ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ- Σ. ΜΠΟΥΛΑΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΚΟ ΤΟΥ 1976, ΚΑΝΤΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ/ ΣΠΟΥΔΗ ΣΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ , ΣΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΘΑΝΟΥ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΔΩ ΣΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ.


Η πέτρα σταυρωμένη από τον άνεμο
ο άνεμος η σιγαλιά
δεν ακούγεται τίποτα
μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
κι η πέτρα της καρδιάς μου δουλεύεται
με τον θυμό και με τον πόνο
βαριά, σιγά και σταθερά

Μπόλικη πέτρα, μπόλικη καρδιά
να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
τα λαϊκά μέγαρα, τα κόκκινα στάδια
και το μεγάλο μνημείο των ηρώων της επανάστασης

Να μη ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
ναι, ναι του σκύλου μας του Ντικ
της ομάδας του Μούδρου
που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι
γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους

Να μην ξεχάσουμε σύντροφοι το Ντικ
τον φίλο μας το Ντικ, που γάυγιζε τις νύχτες
στην αυλόπορτα αντίκρυ στη θάλασσα
κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
στα γυμνά πόδια της λευτεριάς
με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
πά στο στυλωμένο αυτί του

Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι
μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
να γαυγίζει χαρούμενός σε μια διαδήλωση
περνοδιαβαίνοντας κάτου απ’ τις σημαίες μας
έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
μια μικρή πινακίδα ,κάτω οι τύραννοι.
Ήταν καλός ο Ντικ