Владимир Высоцкий СКАЛОЛАЗКА /SKALOLAZKA/

Zapytałem cię, ki diabeł w góry ciągnie was,
po co się pchać na szczyt, i na co toto wam,
kto normalny by na te parszywe skały lazł?
Roześmiałaś się, mówiąc: - Spróbuj sam...

I od razu byłaś śliczna jak z obrazka,
alpinistko ty, skałołazko ty,
gdy z urwiska poleciałem w przepaść z wrzaskiem,
uśmiechałaś się, dłoń podając mi...

A wieczorem, kiedy wróciliśmy do bazy,
za ten upadek mój i doświadczenia brak,
ni c nie mówiąc, po gębie dałaś mi dwa razy -
nie obraziłem się, lecz wyszeptałem tak:

O, chcę za tobą iść na linie jak na pasku,
alpinistko ty, skałołazko ty!..
Ile razy zlatywałem w przepaść z wrzaskiem,
klęłaś, ale klnąc - pomagałaś mi.

I już na każ dej z naszych dalszych wspólnych wypraw,
gdy z tych cholernych gór spadałem wciąż na łeb,
ty mą niezdarność podkreślałaś w sposób przykry,
za każdy nowy błąd czekanem tłukąc mnie.

I byłaś przy tym śliczna jak z obrazka,
alpinistko ty, skałołazko ty,
k iedy z kolejnych urwisk zlatywałem z wrzaskiem,
ty dawałaś w twarz z satysfakcją mi.

Dzieli mnie od ciebie jeszcze tylko jeden metr,
gdy dogonię cię, powiem: - Miła, dość...
Tu z urwiska poleciałem znów na zbity łeb,
lecz to nic - i tak mój usłyszysz głos:

Ach, moja ty śliczna, himalajska i kaukaska,
alpinistko ty, skałołazko ty!
Nie ma rady, musisz być ze skałyzłazką -
jedną liną wszak powiązaniśmy...