KATAXNIA - Στον πηγαιμό για ωραίο θάνατο

ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΩΡΑΙΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΚΑΙ ΑΝ ΤΟΥΣ ΡΩΤΗΣΕΙΣ
ΤΡΑΥΛΙΖΟΥΝ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ
ΜΟΝΟΧΝΩΤΑ ΕΡΙΣΤΙΚΟΙ
ΣΕ ΣΕΙΡΑ
ΣΤΟ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΩΡΑΙΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ
ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΤΗΣ ΓΗΣ
ΣΕ ΒΑΓΟΝΙΑ ΜΙΚΡΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ
ΒΙΑΣΤΙΚΟΙ

ΜΙΑ ΤΟΣΗ ΔΑ ΚΟΥΚΙΔΑ Η ΖΩΗ ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΕΛΤΕΜΙΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΠΑΕΙ ΧΑΝΕΤΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ

ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΙ ΕΡΩΤΕΣ
ΔΡΟΣΕΡΟ ΑΕΡΑΚΙ ΘΕΡΙΝΟΥ ΣΙΝΕΜΑ
ΞΕΔΙΨΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ
ΣΤΑ ΑΔΑΜΑΣΤΑ ΚΥΜΜΑΤΑ ΤΗΣ (ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗΣ)

ΜΠΟΛΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΒΑΓΟΝΙΑ ΜΙΚΡΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ
ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΩΡΑΙΟ ΘΑΝΑΤΟ
ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΣ

ΜΙΑ ΤΟΣΗ ΔΑ ΚΟΥΚΙΔΑ Η ΖΩΗ ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΕΛΤΕΜΙΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΠΑΕΙ ΧΑΝΕΤΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ

ΜΙΑ ΤΟΣΗ ΔΑ ΚΟΥΚΙΔΑ Η ΖΩΗ
ΥΠΟΒΑΣΤΑΖΟΜΕΝΗ
ΓΥΡΕΥΕΙ ΤΗ ΤΥΧΗ ΤΗΣ
ΣΕ ΚΑΛΠΙΚΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ
ΣΤΑ ΒΡΑΓΧΩΔΗ ΟΡΗ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ
ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΩΝ ΒΑΓΟΝΙΩΝ
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΚΕΠΑΖΕΙ
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΝΑ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ

X3
ON THE WAY TO A NICE DEATH

AND IF YOU ASK THEM
THEY STUTTER LOOKING FOR AN EXCUSE
TO LIVE
SINGLE-MINDEDLY BELLIGERENT
QUEUING
ON THE WAY TO A NICE DEATH

WALKING THE SAME PATH TOGETHER
LONELY PATHS IN THE NARROW VASTNESS OF THE EARTH
IN WAGONS OF SHORT STORIES
RUSHING

LIFE, A TINY DOT THAT IS GETS LOST IN THE YEARLY WIND OF JULY
IT DISAPPEARS

AND THOSE THIRSTY LOVES
COOL BREASE IN AN OUTDOOR CINEMA
SATISFY THEIR THIRST ONE LAST TIME
IN THE INDOMITABLE WAVES OF (ADULTHOOD)

PROLIFERATING IN WAGONS OF SHORT STORIES
IN LOVE, ON THE WAY TO A NICE DEATH
SCHIZOPHRENIC TRAVELLERS

LIFE, A TINY DOT THAT IS GETS LOST IN THE YEARLY WIND OF JULY
IT DISAPPEARS

LIFE, A TINY DOT
WITHSTANDS
SEEKING ITS DESTINY
IN COUNTERFEIT COINS
IN THE ROCKY MOUNTAINS OF CITIES
OF PEOPLE, OF WAGONS
LIGHT MAY BE THE GROUND ABOVE US
LIGHT MAY BE TO ENDURE

Συνεχεια απο - Νιαουρισμα της γατας- full

Καμια φορα ...

καμιά φορά σε συναντάω σιωπηλό να κουνάς το κεφάλι σε μια συναισθηματική έκσταση με φόντο τον αφισοκολλημένο τοίχο του Βιολογικού.
Μια ματιά μέσα στο θόρυβο, κάτω από τη βαριά ανάσα της μεταλλικής μύγας. Και να ‘σαι στα σκαλιά, στην είσοδο της Βίλας να ξερνάς το άσπρο της σιωπής, και πίσω ο ήχος από το «Μεγάλο Σπίτι» να φλερτάρει με τις επιθυμίες σου. Βολτάρεις στο τριώροφο της Ολύμπου ψαχουλεύοντας στα Κουρέλια σου το Μαύρο Ρόδο, τη Βροχή που έπεσε πάνω στα κεφάλια σας.
Έπεσε σκοτάδι. Υπάρχουν όμως κάτι μικρές χαραμάδες που ξεγλιστρούν δειλά – δειλά οι ακτίνες του ήλιου φωτίζοντας την αιωρούμενη σκόνη. Είναι που γυροφέρνεις τη ζωή γεμάτος θάνατο.
Είναι που…
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΒΡΑΧΝΑ ΜΑΣ ΔΙΣΤΙΧΑ,
ΕΝΑΣ ΣΥΡΦΕΤΟΣ ΑΠΟΚΛΗΡΩΝ ΘΟΡΥΒΩΝ,
ΕΝΑΣ ΘΟΡΥΒΩΔΗΣ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ,
ΘΕΑΤΡΑ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΔΕΣ*…!!

34 χρόνια, 16 χρόνια, 7 χρόνια, 1 χρόνος, και όλος ο πλανήτης στα πόδια μας. Μεξικό, Αργεντινή, Αμερική, Καναδάς, Φιλανδία, Νορβηγία, Δανία, Γαλλία, Ιταλία, Πολωνία, Σερβία, Ρωσία, Τουρκία, Αυστραλία και άλλες τόσες χώρες, ταξίδεψαν, ονειρεύτηκαν, μέθυσαν, ερωτεύτηκαν στα τέσσερα ντουβάρια μας. Ένα μικρό σύμπαν υποκουλτούρας μοιράζεται ιδέες, μοιράζεται σχέσεις, μοιράζεται μουσικές, μοιράζεται μια βραδιά, μια στιγμιαία ψευδαίσθηση, ένα βήμα όσο πατάει η γάτα – της ουτοπίας.

Τέχνη με την δικιά μας έννοια αυτή η τέχνη, που βαστάει τρεις ξεχειλωμένες (φωνητικές) χορδές και ουρλιάζει.

Η τέχνη της αμφισβήτησης που ροκανίζει το υπάρχον, από επαγγελματίες της εφηβείας με απλήρωτες ανασφάλιστες υπερωρίες, ανάσες ελευθερίας, ανάσες δημιουργίας.
Ονειροπόλοι σε γκρίζα ντουβάρια.
Δακρύσαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, παίξαμε, αγαπηθήκαμε, μισήσαμε, γίναμε τα τελευταία μπαγκάζια του ταξιδιού της ιστορίας – οι στριμωγμένες βαλίτσες μας – και δεν πρόκειται να κατέβουμε.
Είμαστε αυτό που έχουμε που λένε. Το επαναλαμβανόμενο άλμα για την έφοδο στον ουρανό. Ένας μικρός θορυβώδης περιπλανώμενος θίασος σε ένα φαλιρημένο σιωπηλό κόσμο.
Ένας νέος μικρόκοσμος γεννήθηκε, ένας άλλος κόσμος είναι στα σκαριά.

Νιαούρισμα τη γάτας

Άναψε ένα τσιγάρο και βάλε ένα ποτό, σήμερα βρήκαμε ένα φίλο. Ναι αυτόν που παραπάταγε μες στη νύχτα και κρατούσε φωτεινό το χαμόγελο με εκείνο το παλιό ραφτό στη πλάτη που «φώναζε» Κοινωνικά Απόβλητα **.

Και ξαναφώναζε
Εδώ έρχεσαι για να δώσεις τη ψυχούλα σου. Εδώ έρχεσαι για να προσφέρεις. Εδώ έρχεσαι γιατί ονειρεύτηκες, γιατί αγαπάς, γιατί μάνα από έρωτα για τη ζωή φλερτάρουμε με το θάνατο.

Νιαούρισμα τη γάτας

Διάφορα αποκόμματα παλιών και νέων στιγμών,
ή αλλιώς μακροσκελής σύμπτυξη απροσδιόριστου χρόνου. Αυτό είναι το «Νιαούρισμα της γάτας λοιπόν».
Είναι αυτό το έρμο το ζωντανό. Αυτός ο τετράποδος φίλος – σύντροφος - συνοδοιπόρος που γυρεύει παρέα μέσα στη νύχτα. Σε διακόπτει κάθε τόσο παραπονεμένος ενώ εσύ γράφεις για την απελπισία του υπάρχοντος μαζί με τη δικιά σου.
Ένα νιαούρισμα της γάτας – το ξύπνημα από το δικό σου λήθαργο.
Ένα νιαούρισμα της γάτας – το ξύπνημα από το συνολικό μας λήθαργο.

Και αν σπάσουν ένα εμείς θα φτιάξουμε δύο.

«Θέατρα χωρίς παράδες», μουρμούραγε η γιαγιά σαν μας έβλεπε με τα όργανα, τα μαλλιά και τα σκουλαρίκια που πηγαίναμε για πρόβα
** Αυτός ο δίσκος αφιερώνεται στο φίλο μας Χρήστο Ζία