Η παρέλαση

Το θεατρικό εργαστήρι της Φ.Ε.Ξ. "οδός ονείρων" παρουσίασε την παράσταση
Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ της Λούλας Αναγνωστάκη

σκηνικά - κουστούμια
Αντώνης Κουτσούμπας
Αλέξανδρος Δημητριάδης

φωτισμός - ήχος
Πασχάλης Ξανθόπουλος
Κωστής Κοντόπουλος

μουσική
Dino Saluzzi

διανομή
Σταματούλα Δουλγεράκη
Ιωάννης Πατσατζής

σκηνοθεσία
Πασχάλης Ξανθόπουλος

παραγωγή
Χαρά Πατσιατζή - «Ηλιοτρόπιο»

χορηγός
Φοροτεχνική & Θρακική Προσέγγιση

Ηχοληψία
Nic Dave

επεξεργασία ήχου
studio Radio Xanthi 93,5

διεύθυνση φωτογραφίας
Hans Castrop

κάμερες
Peter Bixel

Τίτλοι
Γιάννης Αναγνωστόπουλος

Ηλεκτρολόγος
Caroline Stare

Κατασκευές
Μπαρμπαντιρόπουλος Χαράλαμπος

οργάνωση παραγωγής
κινηματογραφικό εργαστήριο ΦΕΞ

διεύθυνση παραγωγής
Δημήτρης Κεσουδάκης

ευχαριστούμε
το Ράδιο Ξάνθη
τη Φιλοπρόοδη ένωση Ξάνθης

Παραγωγή: Φιλοπρόοδη Ένωση Ξάνθης 2000




Σχετικά με το έργο....

• Η δουλειά της δεν είναι απλώς κάτι παραπάνω στη σειρά των άλλων καλών ελληνικών έργων, αλλά κάτι παραπέρα. Προχωρεί πέρα από την αποκάλυψη των μυστικών που κρύβει ένας μύθος. Αρχίζει ευθύς αμέσως από τον εσωτερικό βίο των προσώπων και προχωρεί σε βάθος που συγκλονίζει. Αγγίζει ένα χώρο τόσο προχωρημένο, τόσο πέρα από την επιφάνεια του «ρεαλιστικού» του «κοινωνικού» του «ψυχολογικού» που αν δεν κάνω λάθος κανείς άλλος στο ελληνικό θέατρο δεν πλησίασε. Και με τόση αυστηρότητα, γι’ αυτό και με τόση πειθώ.
(Ι. Καμπανέλλης, Ελευθερία)

• Η δική της «πυρίτις» είναι η ειλικρίνεια, η θέρμη, η απλότητα. Διεκτραγωδώντας την παγερότητα των ανθρωπίνων σχέσεων, είναι όλο συμπόνια. Διεκτραγωδώντας τον εφιαλτικό λαβύρινθο της εποχής μας είναι όλο λιτότητα. Η μεγαλύτερη αξία της είναι ότι δεν επιτηδεύεται, δεν παίρνει ύφος, δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει. Οι δραματικοί τόνοι που αναδίνονται από τα μονόπρακτα της είναι προσωπικής της «οδύνης απηχήματα». Τα σκηνικά Τεχνάσματα πολλές φορές θαμπώνουν και ξεγελούν. Αλλά μόνο ο αντίλαλος της γνήσιας εσωτερικής αγωνίας είναι εκείνος που φτάνει ως την καρδιά του θεατή.
(Μ. Πλωρίτης, Ελευθερία)
• Έχει μια γραφή δική της. Δεν είναι ούτε του Μπέκετ ακόλουθος ούτε του Ιονέσκου, ούτε του Ζενέ ή άλλου κανενός παρομοίου. Η προσωπική αυτή σφραγίδα είναι και η πιο ουσιαστική της αρετή. Έχει τάλαντο, ευαισθησία, μια εσωτερική θερμότητα. Πρέπει να επαινέσουμε την κ. Αναγνωστάκη, που εισάγει τον αέρα του σύγχρονου λυρισμού στο χώρο του θεάτρου. Και τον εισάγει όχι τεχνητά, βεβιασμένα. Τον μεταφυτεύει οργανικά.
(Άγγελος Τερζάκης, Το Βήμα)

Διαβάζοντας τις κριτικές για τα μονόπρακτα της Λούλας Αναγνωστάκη γραμμένα το 1965, μπορεί κανείς να κατανοήσει τη δύναμη των έργων της.
Στο μονόπρακτο «Η παρέλαση» τα δυο παιδιά (ο Άρης 17 ετών και η αδερφή του ζωή 25) κλεισμένα στο δωμάτιο πρέπει να συμβαδίσουν. Συγκρούονται, μα συνεχίζουν ν΄ αναπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Είναι δύο, είναι άνθρωποι. Οι μνήμες και η φαντασία, δραπετεύουν από το βιβλίο, το διάλογο το μπαούλο και πατώντας πάνω τους βρίσκονται στην χαρούμενη αναμονή της παρέλασης. Το συναίσθημα δεν συμπαρασύρει τη λογική, τη σκέψη, την αλήθεια. Η παρέλαση « ο πληθυσμός των οπαδών της γνώσεις που μεγαλώνει γρηγορότερα από την ίδια την γνώση», είναι η δράση εκτός σκηνής. Οδηγεί στην απόλυτο κατάλυση του έργου. Είναι καθοριστική η στιγμή της απουσίας, (της απουσίας της αλήθειας, της προστασίας, της επιθυμητής πραγματικότητας). Είναι η στιγμή που γκρεμίζεται η αλήθεια του έργου στο χρόνο, γίνεται το εξωτερικό περίγραμμα, η γραμμή κατάρρευσης, το πλαίσιο του κενού και αλλοιώνονται οι σχέσεις του ανθρώπου με τα αισθητά, με το χρόνο, με τον άλλο άνθρωπο, μέσα σ΄ ότι αποτελεί για τη ζωή και την εξέλιξη του ανθρώπου ρήξη με το άμεσο.
Το μονόπρακτο διεισδύει σε χώρους ρεαλιστικούς, παράλογους, ψυχολογικούς. Η δυναμική του σε εικόνες, ιδέες, υψηλούς στόχους, καθώς και η θεατρική του δομή οδηγεί σε πυρετικά νοήματα. Τριάντα τρία χρόνια μετά, η παρέλαση είναι ένα σύγχρονο νεοελληνικό έργο, γνήσιο θέατρο και πραγματικά πρωτοποριακό.
(Πασχάλης Ξανθόπουλος)