زندگینامه حافظ شیرازی | بیوگرافی بزرگترین شاعر ایران | جهان پادکست

زندگینامه حافظ شیرازی | بیوگرافی بزرگترین شاعر ایران
________________________
خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی مشهور به لِسانُ‌الْغِیْب، تَرجُمانُ الْاَسرار، لِسانُ‌الْعُرَفا و ناظِمُ‌الاُولیاء، متخلص به حافظ در سال 727 هجری قمری و در شهر تاریخی شیراز به دنیا آمد.

اطلاعات چندان دقیقی از زندگی این شاعر بزرگ در دوران کودکی در دسترس نیست. اما صاحب‌نظران معتقدند که پدر وی یک بازرگان بوده که در دوران جوانی از اصفهان به شیراز آمده. همچنین منابع تاریخی نشان می‌دهد که مادر وی اهل کازرون بوده است.

اما چیزی که تاریخدانان روی آن اشتراک نظر دارند این است که حافظ پدر خود را در دوران کودکی از دست داده و در فقر و سختی بزرگ شده است.
همان‌طور که گفتیم اسم اصلی این شاعر خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ شیرازی است. این شاعر وقتی که کودکی بیش نبوده (منابع تاریخی 12 تا 14 سال عنوان می‌کنند) موفق شد تا کل قرآن را به عربی حفظ کند. از همین رو به وی لقب حافظ را دادند و خود نیز تا پایان عمر این لقب را حفظ کرد.

همچنین لامز به ذکر است که قرآن چنان تاثیر بسزایی در شکل‌گیری جهان‌بینی این شاعر داشت که بعدها کتاب‌های خود را نیز در سبک و قالب عرفانی و آسمانی نوشت.
منابع تاریخی نشان می‌دهد که حافظ در ایام جوانی به شغل نانوایی مشغول بوده و برای امرار معاش سخت کار می‌کرد. دقیقا معلوم نیست که این شاعر نوشتن و سواد را چگونه آموخته است اما طبق روایت‌ها گویا یک کتابخانه در نزدیکی نانوایی بوده که حافظ هر روزه به آنجا می‌رفته و در آنجا به مطالعه می‌پرداخت. همچنین گفته می‌شود که حافظ در ایام جوانی در تمامی نشت‌های عارفین و بزرگان شرکت کرده و یادداشت برداری می‌کرد.
هوش سرشار حافظ و همچنین نشست و برخواست با بزرگان باعث شد تا وی از همان سنین جوانی به علوم مختلف از جمله عرفانیت، فلسفه، شعر و… تسلط داشته باشد. این که این شاعر در این سن به چنین توانایی رسیده است؛ یکی از عجایب روزگار است. حافظ از همان سنین جوانی تا میان سالی در محفل بزرگانی همچون قوام الدين عبدالله، مولانا بهاء الدين عبدالصمد بحرآبادی، مير سيد شريف علامه گرگانی، مولانا شمس الدين عبدالله و قاضی عضدالدين عيجی حضور داشت و از ایشان درس می‌آموخت.
حافظ در دوران شاه شیخ ابواسحاق به دربار راه پیدا کرد و شغل دیوانی را برای خود انتخاب کرد. او علاوه بر شاه ابواسحاق، در دربار شاهان دیگری همانند شاه شیخ مبارزالدین، شاه شجاع، شاه منصور و شاه یحیی نیز حضور پیدا کرده بود.

این شغل غیر از شغل دولتی یا دیوانی است که حافظ به استناد برخی ابیات، مدتی به آن مشغول بوده‌است. نیز با توجه به بیت «در سه سال آنچه بیندوختم از شاه و وزیر/ همه بربود به یک دم فلک چوگانی» در قطعه «خسروا دادگرا شیردلا بحرکفا/ …» می‌توان برداشت کرد که حافظ در فاصله سال‌های 738 تا اواخر 740 ه‍.ق و در مدت حکومت جلال‌الدین مسعودشاه اینجو بر شیراز، این شغل را داشت و مالی اندوخته بود که عوامل پیرحسین چوپانی پس از چیرگی بر شیراز آن را ستانده بودند.

نیز بیت «رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید/ وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید» می‌تواند برساند که حافظ وظیفه‌ای گرفته‌است.

به‌طور کلی اعتقاد بر این است که حافظ به مدت ده سال از 768 تا 778 ه‍.ق مورد بی‌توجهی شاه شجاع بوده و گفته می‌شود که یکی دو سال را در اصفهان و یزد گذرانده‌است.

دلایل چنین تنزلی هرگز به‌طور کامل توضیح داده نشده‌است، هرچند به‌طور سنتی مربوط به عقاید و رفتار باده‌گسارنمایانه حافظ است. هرچند از آن پس، از دوره‌ای تا دوره‌ای، از شاه و از وزیران مانند جلال‌الدین تورانشاه بهره‌مند شد، اما به نظر می‌رسد که هرگز به‌طور کامل مقام سابق خود را به‌دست نیاورده است.

بااین‌حال، باید به خاطر داشت که هنوز هیچ قطعیت واقعی در مورد آنچه که در واقع نشان داده می‌شود وجود ندارد: قطعاً به فقر در طول زندگی شاعر چه به‌عنوان شکایت، یا صنعتی ادبی در نظر گرفته شود اشاره می‌شود و هیچ اشاره‌ای جدی وجود ندارد که او به‌عنوان «شاعر درباری» پاداش داده شود.

گفته می‌شود زمانی استاد تفسیر قرآن در مدرسه شیراز بوده‌است، اما مشخص نیست که کدام یک از حامیان او می‌توانسته این ترفیع را برای او به ارمغان آورده و هیچ سابقه‌ای از دوره تصدی‌اش نداشته باشد.
حافظ بزرگ شعرهایی در دیوان خود دارد که نشان می‌دهد این شاعر یک بار ازدواج کرده و پسری نیز داشته است. هرچند که این اطلاعات هرگز تایید نشدند اما تاریخ‌نگاران معتقدند که حافظ احتمالا در سال 744 هجری قمری ازدواج کرده است. او در همان اوایل ازدواج پسری به دنیا آورده است. همچنین تاریخ‌نگاران بر این باورند که همسر او چند سال بعد از ازدواج درگذشته و همچنین پسرش در ایام جوانی و در راه سفر به هندوستان کشته شده است.
دیوان حافظ کتابی است مشتمل بر همه اشعار باقی‌مانده از حافظ. بیشترِ این شعرها به زبان فارسی است، اما اشعار مُلَمَّع و یک غزل تمام عربی هم در آن به چشم می‌خورد. مهمترین بخش این دیوان، غزلیات است.

شعرهایی در دیگر قالب‌های شعری مانند قطعه، قصیده، مثنوی و رباعی هم در این دیوان هست. هیچ نشانه‌ای مبنی بر نابودی بخش عمده‌ای از اشعار حافظ در دست نیست و علاوه بر این، حافظ در زمان حیاتش شهرت زیادی داشته‌است؛ بنابراین زیاد نبودنِ تعداد شعرهای موجود در دیوان نشان می‌دهد که او شاعر پرکاری نبوده‌است.

شمار همه غزل‌هایی که به‌طور کلی مورد پذیرش واقع شده‌اند، کمتر از 500 غزل است. اصالت رباعیات حافظ مورد تردید جدی است و ازاین‌رو همه رباعیات از بعضی از ویرایش‌ها، از جمله ویرایش سایه زدوده شده ‌است.

________________________
سلام دوستان عزیز
در این کانال در مورد مشاهیر بزرگ تاریخ و بزرگان حال حاضر دنیا اطلاعاتی رو در اختیارتون میزارم تا شما هم چیزهایی رو در مورد این اشخاص بدونید
________________________

#زندگینامه
#مشاهیر
#پادکست