21 Eylül 2025

Kurumuş çaylar dereler çeşmeler birer birer,
Hasretle kavrulur gönüller, düşer hüzün keder.
...
Kurumuş çaylar, dereler, çeşmeler birer birer sessizliğe bürünürken, bir zamanlar hayatla dolup taşan doğa, şimdi cansız bir tabloyu andırıyor. Bu kurumalar, sadece fiziksel bir manzara değişikliği değil, aynı zamanda derin bir hasretin ve kederin başlangıcıdır.

Su kaynaklarının birer birer çekilip gitmesi, insanoğlunun en temel yaşam kaynağına olan bağlılığını ve ona duyduğu özlemi ortaya çıkarır. Bu fiziksel kuraklık, doğrudan insan ruhuna dokunur. Hasretle kavrulur gönüller, düşer hüzün keder. Suya duyulan bu özlem, sanki sevdiğinden ayrı kalan bir insanın duyduğu acıya benzer. Gönüller, bu yokluğun ateşiyle kavrulur ve üzerlerine ağır bir hüzün ve keder perdesi iner. Her bir damla suyun değeri, yokluğunda daha iyi anlaşılır ve bu yokluk, sadece bedeni değil, ruhu da susuz bırakır.

Kuruyan doğa, insanın içindeki coşkuyu da kurutur ve geriye sadece bir özlem ve hüzün seli kalır.