Μαγικό φθινοπωρινό δειλινό στο νησί μου ή όταν η θάλασσα γίνεται καθρέφτης τ' ουρανού και της ψυχής

Το χωριό μου, η Σκάλα Καλλιράχης της Θάσου, τυλιγμένη στο μολυβί φως του φθινοπώρου, μοιάζει να ανασαίνει μαζί με τη σιωπή της θάλασσας. Είναι εκείνες οι στιγμές που ο κόσμος μοιάζει να κρατά την ανάσα του, λίγο πριν βυθιστεί στη νύχτα — μια παύση, μια αναπνοή ανάμεσα σε εποχές και σκέψεις.
Μπροστά σε ένα τέτοιο σκηνικό μαθαίνουμε να αγαπάμε τη σιωπή...
εκεί που το φως συναντά τη σκιά, εκεί ανασαίνει η ψυχή...
Πόσο απλός είναι ο κόσμος, όταν σταματάς να τον ορίζεις και απλά τον ακούς, τον βλέπεις, τον μυρίζεις, τον γεύεσαι...
Αλάτι της ζωής! Δίπλα στο κύμα!
Η ζωή ως απαλός ρυθμικός φλοίσβος!