Attila İlhan - Ne olur sabaha karşı rıhtımda çocuklar Pia'yı görseler [Şiir]

Bir gün Attila İlhan, Kadıköy Rıhtımı’nda dalgın dalgın otururken gözüne yabancı plakalı bir nakliye aracı çarpar. Aracın üzerine koca harflerle yazılmış bir isim dikkatini çeker: "Pakistan International Airlines." Attila İlhan, hayatın içinde böyle küçük detaylara sık sık anlam yükleyen bir adamdır ama bu sefer bir şey farklıdır. O an, zihninde beliren bir kıvılcım ile bu üç kelimenin baş harflerini bir araya getirir: Pakistan International Airlines. Ortaya "Pia" çıkar.

"Pia" kelimesi dudaklarında yankılanırken, İlhan bu ismi bir kadına benzetir. Ama öyle sıradan bir kadın değil, hayallerde yaşayan, el değmemiş bir aşka sahip olan bir kadın. Pia, o imkansız aşkların suretidir, yaşanmamış ama kalpte hep var olan bir sevdanın sembolü. Zaman geçer, "Pia" şiirlerine sızar, dizesine işlemiş olur.

Yıllar sonra, bir edebiyat sohbetinde ona "Kimdir Pia?" diye sorarlar. Bu büyülü ismin ardındaki gerçek kadını merak edenlerdir. İlhan, gülümser ve derin bir nefes alarak yanıtlar: "Pia, imkânsız aşkların kadınıdır. Gerçek midir, değil midir bilinmez. Ama yaşanmış bir aşk değil. İşte bu yüzden hiç bitmez. Bitmeyen aşklar, unutulmayan aşklar her zaman imkânsız olanlardır."

O an herkes anlar ki Pia sadece bir isim değil, herkesin içinde taşıdığı bir imkânsız aşkın sembolüdür. Pia, herkesin kendi kalbinde, kendi hikâyesinde yaşamaktadır.

●●●

Ne olur kim olduğunu bilsem Pia'nın
Ellerini bir tutsam ölsem
Böyle uzak uzak seslenmese
Ben bir şehre geldiğim vakit
O başka bir şehre gitmese
Otelleri bomboş bulmasam
İçlenip buzlu bir kadeh gibi
Buğulanıp buğulanıp durmasam
Ne olur sabaha karşı rıhtımda
Çocuklar Pia'yı görseler
Bana haber salsalar bilsem
İçimi büsbütün yıldız basar
Bir hançer gibi çıkıp giderdim
Ben bir şehre geldiğim vakit
O başka bir şehre gitmese
Singapur yolunda demeseler
Bana bunu yapmasalar yorgunum
Üstelik parasızım pasaportsuzum
Ne olur sabaha karşı rıhtımda
Seslendiğini duysam Pia'nın
Sırtında yoksul bir yağmurluk
Çocuk gözleri büyük büyük
Üşümüş ürpermiş soluk
Ellerini tutabilsem Pia'nın
Ölsem eksiksiz ölürdüm.

Şair: Attilâ İlhan
Yorum: Furkan Özdemir

  / hisseyab