Baros Pass - Το πέρασμα του Μπάρου TRIP IN GREECE

TRIP IN GREECE
Από όλα αυτά τα περάσματα, εκείνο που έχει περάσει στην δική του σφαίρα, είναι μια άγνωστη στον πολύ κόσμο διαδρομή, χαμένη κάπου στα ορεινά της Πίνδου. Οι αναφορές σε αυτό τον μυθικό διάδρομο μέσα από τα σύννεφα, έφεραν το όνομα του Μπάρου, ως τον ιερό εκείνο τόπο που θα έπρεπε να βρεθούν, όσοι θέλουν να φθάσουν στην ανώτερη βαθμίδα, του ψαγμένου ταξιδιώτη της Ελλάδας, Και δημιούργησαν ένα ρεύμα σχεδόν προσκυνηματικής τάξης, με τους πιστούς που έφθασαν ως εκεί, ιδίως παλαιότερα που ήταν σκληρός, και άτεγκτος χωματόδρομος, να επιστρέφουν μιλώντας με δέος για μία εμπειρία, θα πρέπει να ζήσεις έστω και μια φορά στη ζωή σου.
Το πέρασμα του Μπάρου, είναι ότι πιο κοντινό έχει να επιδείξει η Ελλάδα, σε κάτι που να θυμίζει τα αντίστοιχα περάσματα των Άλπεων. Το υψόμετρο των 1.905 μέτρων, που είναι το ψηλότερο σημείο του, είναι επαρκές για να το τοποθετήσει ανάμεσα στα αντίστοιχα των οροσειρών της κεντρικής Ευρώπης. Ενώ, και το ανάγλυφο των γύρω κορυφών, σε συνδυασμό με την μυθιστορηματική πλοκή της ασφάλτου, και την καταιγιστική θέα στην επικράτεια των νεφών, το καθιστά ιδίως νωρίς την άνοιξη, μία άκρως φωτογενή περίπτωση, αντάξια ενός Furka Pass ή ενός Susten Pass.
Η αρχή της όλης περιπέτειας, μπορεί να γίνει με μία χαλαρή βόλτα στην ευρύτερη περιοχή των Τζουμέρκων, με μια στάση στο μοναστήρι της Κηπίνας, και μία ανάπαυλα στην πανέμορφη πλατεία στους Καλαρρύτες, για ανεφοδιασμό σε καφεΐνη και γλυκό, για να ξεκινήσει καλά η ημέρα.
Η ανάβαση προς το πέρασμα, ξεκινά λίγο έξω από το χωριό με τις ταμπέλες, να μας πληροφορούν ότι η άσφαλτος που ανοίγεται μπροστά μας, θα μας οδηγήσει είτε προς το Μέτσοβο, είτε προς την Καλαμπάκα.
Το αρχικό κομμάτι της διαδρομής κινείται χαλαρά ανηφορικά, με την χαράδρα του Καλαρρύτικου ποταμού να χάσκει από κάτω, και το πανόραμα των Τζουμέρκων, να ανοίγεται σταδιακά μπροστά στα μάτια μας, σε όλο του το μεγαλείο.
Αργά αλλά σταθερά κερδίζουμε ύψος, αφήνοντας πίσω το δασωμένο μέρος του βουνού, και βγαίνοντας στα γυμνά αλπικά λιβάδια. Ήδη βρισκόμαστε πάνω από τα 1.500 μέτρα, και η αίσθηση του πιο αραιού αέρα, μαζί με την δροσιά του ψηλού βουνού, αρχίζει να μας κυριεύει.
Ο δρόμος σε αυτή την πλευρά της ανάβασης, δεν έχει τόσο μεγάλο γεωλογικό δράμα καθώς ανηφορίζει σε ομαλές πλαγιές. Το μόνο πρόβλημα, είναι αν ξεχαστείς κάποια στιγμή σε μία από τις πολλές στάσεις, και δεν αντιληφθείς κάποιο τσοπανόσκυλο που έρχεται να σε προϋπαντήσει, χωρίς πάντως τις αγαθές προθέσεις των καλύτερων φίλων του ανθρώπου, που γνωρίζεις στην πόλη.
Η ανάβαση το καλοκαίρι, με καθαρό καιρό και ήλιο, δεν κρύβει κάποια μυστηριακή διάσταση. Απαιτεί να έχεις πάρει μαζί σου από τις παραλίες, και το αντιηλιακό, μιας και εδώ ψηλά ο ήλιος δεν αστειεύεται, και σε ξεγελά με το αεράκι την ίδια στιγμή, που ψήνει στον φούρνο μικροκυμάτων το δέρμα σου.
Χαζεύοντας τις γύρω κορυφές, και χωρίς να το πάρουμε είδηση, σε μία αριστερή στροφή, ξαφνικά αποκαλύπτεται μπροστά μας η τσιμεντένια στήλη, και κάποιες πινακίδες που μας πληροφορούν ότι βρισκόμαστε στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής.
Στο φοβερό και τρομερό διάσελο του Μπάρου στα 1.905 μέτρα, το ψηλότερο πέρασμα της χώρας μας, και ένας μυθικός τόπος, ιδίως για όσους έζησαν σε αυτά τα βουνά, και έπρεπε να παλέψουν με τον σκληρό χωματόδρομο, και με τα στοιχεία της φύσης για να μπορέσουν να επιβιώσουν, και να ζήσουν τη νομαδική ζωή των βοσκών της Πίνδου.
Σε αυτό το σημείο η στάση κρίνεται απαραίτητη, και οι αναμνηστικές φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν, καθώς ο Μπάρος διατηρεί τον μύθο του ακόμα και στη σημερινή του μορφή. Ιδίως μεταξύ των φίλων της μοτοσικλέτας που τον έχουν ως ένα είδος τάματος, για τις δίτροχες τουριστικές διαδρομές στην χώρα μας.
Η θέα από εκεί ψηλά είναι καθηλωτική, με τα μάτια να δουλεύουν σε ανάλυση 4 κάπα, για να καταγράψουν όλα όσα θαυμαστά βλέπουν. Αμέτρητες κορυφές, με εκείνο το εντυπωσιακό ανάγλυφο που χαρακτηρίζει τα Τζουμέρκα, ως μία από τις πιο ιδιαίτερες, αλπικού τύπου- οροσειρές της χώρας μας. Χωριά διάσπαρτα κάτω στις πλαγιές, ποτάμια και φαράγγια, και πάνω ψηλά από τα κεφάλια μας, δυο-τρεις αετοί που πλέουν μέσα στον αέρα, και τα ανοδικά ρεύματα, γεμίζοντας με χάρη όλη την εικόνα.
Αδύνατον να ξεκολλήσεις από ένα τέτοιο, εντατικό φροντιστήριο υψηλής αισθητικής αγωγής. Όμως το πέρασμα του Μπάρου, δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Μας περιμένει το καλύτερο μέρος, η κατηφόρα της πίσω πλευράς, και η απίστευτη γιρλάντα ασφάλτου που στολίζει το βουνό, μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι σου.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια, η άσφαλτος σταματούσε εδώ. Όμως πλέον, και το κατέβασμα είναι στρωμένο με καλή άσφαλτο, κάτι που σημαίνει ότι το ταξίδι αυτό μπορεί να γίνει πλέον εύκολα, και από συμβατικό αυτοκίνητο, και όχι μόνο από τετρακίνητο.
Η κατάβαση είναι χωρίς υπερβολή, ότι πιο συγκλονιστικό υπάρχει σε δρόμο στην ελληνική επικράτεια.