🛑 چرا ضمیر ناخودآگاهت پول و موفقیت رو پس میزنه؟ | روانشناسی یونگ با آدام مرادی

کتاب‌های «راز» و «قانون جذب» رو بذار در کوزه آبشو بخور! رسانه‌ها و استادای زرد، مغزت رو پر کردن از اینکه «بشین و جذب کن». اما واقعیتِ ترسناک اینه که ما یه چیزی داریم به اسم «قانون دفع». مسئله این نیست که چقدر تلاش می‌کنی جذب کنی؛ مسئله اینه که ضمیر ناخودآگاهت داره با چه قدرتی ثروت، عشق و موفقیت رو «قی» می‌کنه و پس می‌زنه!

۱. دست‌اندازهای نامرئی: چرا خودزنی می‌کنیم؟
تا حالا شده ببینی همه چی داره خوب پیش می‌ره، یهو یه گندی می‌زنی و همه چی خراب می‌شه؟ یا تا یه پولی میاد دستت، یه خرج یهویی تراشیده می‌شه و پوله می‌ره؟ این «بدشانسی» نیست؛ این «دست‌انداز ذهنی» توئه. ضمیر ناخودآگاهت مثل یه نگهبان تربیت شده که هر وقت به موفقیت نزدیک می‌شی، احساس خطر می‌کنه و ترمز رو می‌کشه. تو داری با تمام زور گاز می‌دی، ولی ترمز دستیِ مغزت بالاست. نتیجه؟ فقط لاستیک می‌سابی و موتور می‌سوزونی، ولی از جات تکون نمی‌خوری.

۲. ویروسی به نام «ضرب‌المثل‌ها» (میراثِ فقر)
این ترمزها از کجا اومدن؟ از حرفای مامان و بابات، از جامعه، از مدرسه. به ضرب‌المثل‌هایی که استفاده می‌کنی دقت کن. اینا جملات حکیمانه نیستن؛ اینا «کدهای برنامه‌نویسیِ بدبختی» هستن که تو مغزت هک شدن:
«پول چرکِ کف دسته» (پس اگه پول داشته باشی نجسی!)
«هر که بامش بیش، برفش بیش» (پس اگه پولدار بشی بدبخت می‌شی!)
«آدم پولدار یا دزده یا کلاهبردار»

وقتی پیش‌فرض ذهنت اینه که «پولدارها بدبختن» یا «همه دنبال سوءاستفاده‌ان»، ناخودآگاهت تمام تلاشش رو می‌کنه که تو پولدار نشی تا مبادا «بدبخت» یا «دزد» بشی! تو با این باورها، خودت رو تو موقعیتی قرار می‌دی که این فرضیه‌ها بهت ثابت بشه.

۳. بیزینس جای «پخمه‌ها» نیست! (خداحافظی با دنیای صورتی)
بیا از این فازِ «همه چی آرومه» بیایم بیرون. گوینده یه حرفِ حق می‌زنه: دنیای بیزینس، مهدکودک نیست؛ میدون جنگه. خیلی‌ها بی‌عرضگی و ترسشون رو پشت کلمه‌ی قشنگِ «مهربانی» قایم می‌کنن.

«من دلم نمیاد رقیبم رو حذف کنم.» نه! تو جربزه‌شو نداری.
«من آدم قانعی‌ام.» نه! تو از رقابت می‌ترسی.

تو بازار، باید گرگ باشی. گاهی لازمه برای بقای خودت، رقیب رو از میدون به در کنی. این بی‌رحمی نیست، این «قانون تجارته». اتفاقاً برخلاف ناله‌های بقیه، ایران بهشتِ فرصت‌هاست. چرا؟ چون وضعیت آشفته‌س و رقابت حرفه‌ای کمه. تو این هرج‌ومرج، کسی که «تخصص» و «مدیریت» داشته باشه، پادشاهی می‌کنه. اما اگه بخوای با ذهنیت صورتی و «پخمه‌گی» بیای جلو، زیر دست و پا له می‌شی.

۴. ربات نباش! (خطرِ پاسخ‌های آماده)
خطرناک‌ترین جای قصه اینجاست: «پاسخ‌های آماده». اگه ازت بپرسم «چطور میشه میلیاردر شد؟» و تو بلافاصله بگی «با دزدی و پارتی‌بازی»، یعنی تو یه رباتی که تو یه لوپِ معیوب گیر کرده. اگه بپرسم «چرا بدنت رو فرم نیست؟» و سریع بگی «بدنسازی همش آمپوله»، یعنی تو یه بازنده‌ای که دنبال بهانه‌س.

«همه دخترا آهن‌پرستن»
«همه پسرا هوس‌بازن»

اینا نظرات تو نیستن؛ اینا «آرکتایپ‌های منفی» (الگوهای کهن) هستن که دارن جای تو حرف می‌زنن. تا وقتی جوابات این شکلیه، یعنی ذهنت بسته‌س و هیچ راه جدیدی برای موفقیت باز نمی‌شه. تو داری با صدای بلند اعلام می‌کنی: «من نمی‌تونم، پس بقیه هم که تونستن حتماً یه کلکی زدن.»

۵. راهکار چیه؟ ترمز رو بکش پایین!
چطور از این جهنم بیایم بیرون؟ با «آگاهی». باید مچ خودت رو بگیری. یه کاغذ بردار و توش بنویس:
نظرم راجع به پول چیه؟
نظرم راجع به جنس مخالف چیه؟
اولین چیزی که با دیدن یه ماشین لوکس به ذهنم میاد چیه؟

اون پاسخ‌های تکراری و اتوماتیک رو بکش بیرون. ببین ریشه‌شون کجاست. تا وقتی این ترمزهای پنهان رو پیدا نکنی و خلاصشون نکنی، هزار سال هم قانون جذب کار کنی، فایده نداره. این بحث‌ها مقدمه‌س. مقدمه برای اینکه آماده بشی بری سراغ غول مرحله آخر: «آرکتایپ‌های یونگ». اونجا می‌فهمی که کدوم شخصیت پنهان داره زندگیت رو کنترل می‌کنه.

حرف آخر: رفیق، ماشین زندگی تو خرابه. هی پاتو نذار رو گاز. پیاده شو، ترمز دستی رو بخوابون، دست‌اندازهای مغزت رو صاف کن، بعد ببین چطور با یه نیش‌گاز پرواز می‌کنی.