Նիկոլ Փաշինյանը վերածվում է Արայիկ Հարությունյանի

#alpha_news #Թուրքիա_Ադրբեջան

(Ո՞ւմ համար են Թուրքիան և Ադրբեջանը իրականում «սիմվոլիկ ժեստեր»՝ ՀՀ-ի հետ հարաբերություններում)

Ժամանակակից քաղաքական գործընթացներում ներքին և արտաքին քաղաքականության միջև սահմաններն ավելի ու ավելի են լղոզվում՝ վերածվելով ազդեցության հիբրիդային ռազմավարությունների տիրույթի: Հայաստանում 2026 թվականի խորհրդարանական ընտրությունների նախաշեմին նկատվում է եզակի ֆենոմեն. արտաքին դերակատարները՝ ի դեմս Թուրքիայի և Ադրբեջանի, դե-ֆակտո ներգրավվում են նախընտրական քարոզարշավում՝ կիրառելով «փափուկ ուժի» և տնտեսական դիվանագիտության բարդ գործիքակազմ: Վերջին նախաձեռնությունների վերլուծությունը՝ թուրքական ավիաուղիների կողմից Երևան-Ստամբուլ կանոնավոր չվերթների մեկնարկը և Բաքվի՝ հայկական ապրանքների տարանցումը սեփական տարածքով ապահովելու պատրաստակամության հայտարարությունները, թույլ են տալիս այս քայլերը որակել ոչ թե որպես հարաբերությունների ձևական կարգավորում, այլ որպես Հայաստանում գործող քաղաքական վարչակարգի կայունացմանն ու կոնսերվացմանն ուղղված խորապես մտածված ռազմավարություն:

«Թուրքական ավիաուղիներ»-ի՝ Հայաստանում Երևան-Ստամբուլ չվերթներ իրականացնելու մեկնարկը և տրանսպորտային կապուղիների բացումը քաղաքագիտական դիսկուրսում պետք է դիտարկել որպես Հայաստանի գործող գործադիր իշխանության համար «խորհրդանշական կապիտալի» արհեստական ստեղծում: Նիկոլ Փաշինյանի համար այս քայլերը ծառայում են որպես սեփական արտաքին քաղաքական դոկտրինի՝ «Խաղաղության խաչմերուկի» կենսունակության էմպիրիկ ապացույց: Անկարան և Բաքուն միտումնավոր ստեղծում են դրական տեղեկատվական ֆոն՝ հայ ընտրողին ցուցադրելով խաղաղության շոշափելի, բայց խստորեն չափաբաժնված «դիվիդենտներ»: Սա քաղաքացիների ընտրական նախապատվությունների վրա ազդելու ուղղակի փորձ է՝ ուղղված գործող կուսակցության կուրսի կործանարար լինելու մասին ընդդիմադիր նարատիվի չեզոքացմանը: