,,სირაჯხანა" მსახიობი, მუსიკოსი, სიმღერების უსტაბაში მიხეილ ზაქარიაშვილი.
Автор: MIKHEIL ZAKARIASHVILI OFFICIAL
Загружено: 2025-03-07
Просмотров: 2775
ძველი თბილისური სიმღერის პრემიერა- ლექსი, პოეტი ედუარდ უგულავა, Lyricist Edyard Ugulava
ხმის ჩამწერი სტუდია xvicha x-studio - ში
„სირაჯხანა სირაჯების ბუდეა,
ორთაჭალა კიტრების და მწვანილის,
ძმაბიჭებში ლოთიანად მეც ვლოთობ
გენაცვალე შენი ეშხით დავთვრები..."
რა დრო დადგა... მწყერი ხეზე შემოჯდა,
დავბერდი და არ მწყალობენ ქალები.
ახლა მხოლოდ შენ გიყვარვარ ფეფოჯან,
მაგ ღაბაბში შენ კი ვენაცვალები.
ახლა ვხვდები - უშენობა ძნელია,
მოდი გიჟო, მაკოცე და მოვრჩები.
თარი ტირის, აშუღები მღერიან,
ქეიფობენ თბილისელი ყოჩები.
ჩვენი ფასი - რა იციან ჩარჩებმა,
საფლავისკენ ვერცხლი მიაქვთ გოდრებით.
ვადღეგრძელოთ, ვინც ჩვენს შემდეგ დარჩება,
და ლამაზად ვისაც მოვაგონდებით!
სიყვარული არის ჩემი სამკვიდრო,
რაც დავთესე, მუდამ იმას ვიმკიდი.
არ გაბრყვდე, ნამუსი არ გაყიდო,
თორემ მერე ვერასოდეს იყიდი.
ედუარდ უგულავა
სირაჯი — ღვინისა და არყის გამყიდველი ვაჭარი. ამ ჯგუფის ვაჭართა გაჩენა გამოიწვია საქართველოში XIX საუკუნის II ნახევარში სავაჭრო მეღვინეობის განვითარებამ. სირაჯი დამახასიათებელია აღმოსავლეთ საქართველოს ქალაქებისათვის (თბილისი, თელავი, სიღნაღი, გურჯაანი, გორი, ცხინვალი, დუშეთი). დიდ ქალაქებში (თბილისი) სირაჯები ცალკე ამქარს (ორგანიზაცია) ქმნიდნენ, შედარებით პატარა ქალაქებში (მაგ., სიღნაღი) და სხვა ვაჭრული ელემენტებითურთ ერთ ამქარში ერთიანდებოდნენ.
თბილისში მათი ძირითადი ცენტრი „სირაჯხანა“ იყო. თბილისელ სირაჯებს ღვინო და არაყი კახეთიდან, ქართლიდან, სომხეთიდან და აზერბაიჯანიდან შემოჰქონდათ. სირაჯები ღვინოს სოფლად შემოდგომით ყიდულობდნენ, ახალდაწერულ ღვინოს კი „იბევებდნენ“ — ქვევრს ბეჭედს დაარტყამდნენ. სირაჯები ღვინით ამარაგებდნენ ქალაქებს, დაბებს, ასევე სოფლებსა და სხვადასხვა ადგილში გაბნეულ სასადილოებს, დუქნებსა და სამიკიტნოებს.
ყარაჩოხელი — შავჩოხიანი ხელოსანი ან წვრილი ვაჭარი ძველ თბილისში. გამოირჩეოდა სიდარბაისლით, დარდიმანდობით. მათ ჰქონდათ თავისებური ჩაცმულობა — გულამოღებული აბრეშუმის პერანგი, შავი ატლასის ან სატინის წვრილნაოჭიანი ახალუხი, შავი შალის შარვალი, ქოშები ან წაღები, გრძელკალთებიანი, მოკლენაოჭიანი ორჩაქიანი შავი შალის ჩოხა, შემკული ვერცხლის გობაკიანი ქამრით, ბაღდადი და კრაველის ბუხარული ქუდი. ზოგჯერ ქამარს სოციალური დატვირთვაც ჰქონდა. მარტოხელა ყარაჩოხელის დაკრძალვის ხარჯებს მისი კუთვნილი ქამრის გაყიდვით ანაზღაურებდნენ. ყარაჩოხელი ჩვეულებრივ რომელიმე ხელოსნური ამქრის წევრი იყო და ხელოსნის პროფესიას ორთაჭალის ბაღებსა თუ მტკვარზე მოცურავე ტივებზე ქეიფს უხამებდა. ყარაჩოხელები განთქმულნი იყვნენ კრივში ფალავნობით. ძველი თბილისის ყოფას ყარაჩოხელები XX საუკუნის 30-იან წლებამდე შემორჩნენ.
სიტყვა ყარაჩოხელი ან ყარაჩოღელი — მათივე ჩაცმულობის თავისებურებიდანაა მიღებული და შავჩოხიანს ნიშნავს. იგი ძველი თბილისის სალაპარაკო ლექსიკაში მეცხრამეტე საუკუნიდან შემოდის ხმარებაში.[
© საავტორო უფლებები დაცულია
7 მარტი 2025 წელი

Доступные форматы для скачивания:
Скачать видео mp4
-
Информация по загрузке: