Mayaken, sponty. - Θέλεις μέσα μου να δεις;

Στίχοι / Ερμηνεία: mayaken(Α.Σ.Χ.), sponty
Μίξη: ΑΣΧ - sponty
Μάστερινγκ: Ζερό 25 52
_
Στίχοι:

πόλη μου ξύπνα
βγήκα τη νύχτα , πολυμερής σκορπάω κομμάτια ενώ είμαι πίτα
πονοκέφαλος και πίκρα, χαμόγελα φοβερά , εμένα θλιβερά
πως ταιριάξανε;
έξω απ'το σπίτι κάτι μάγισσες ουρλιάζουνε,
άλλοι διαλυθήκαν κι'άλλοι καταστραφήκαν εντελώς κάπου όταν μοιάσανε
είδα τα κυκλώματα , φωτεινά χρώματα
άφησα δυό λόγια στο παγκάκι πήρα σκότος έτσι απλόχερα
με σκότωσα έτσι πρόχειρα, θα έρθουν τα χειρότερα
έρπονται πρόσφατα,φίδια είναι μόνιμα πάνω στο σώμα μου
με ρουφάνε,οι καλοί ξεχνάνε και αυτοί που λέγανε θα'ναι
τα σβήνω και μεθάνε, η πτώση μου φινάλε
τα μάτια μου μιλάνε,πονάνε, ακούνε και βλέπουνε
είμαστε ξένοι εκτός κι'αν τα μάτια μου δώσω
ή κάτι δάκρυα δε ξέρω ρε ο,τι απέμεινε
ο πατέρας μου δε νιώθει. προσπαθεί ή του βγαίνει να μου δείχνει
πως θα ήταν να με διώχνει
η μάνα μου φρικάρει όταν φρικάρω και βλέπει την άλλη όψη
μ'αγαπάει μα δεν μπορεί να αντικρίσει άλλη μια πτώση
θέλει μέσα μου να δεί.
Άνοιξε με ολόκληρο. εκπροσωπώ τον άνθρωπο που βλέπεις μπροστά σου ,
αυτό είναι ανθρώπινο ή έστω ανθρωπιά
πιστεύω σε μένα για να μου λέω πως έχω δρόμο ακόμα μπροστά
κι'ας είναι ανώφελο μου κρατά συντροφιά
καταχείμωνο στην άνοιξη
ήμουν υπο επήρρεια στην άλλαγη
δεν άνοιξα τα φύλλα μου όλα τα έκαψα
γίνεσαι και εσύ μέρος της πάθησης
όταν σου λέω κάτι δεν περιμένω να μου δώσεις αντάλλαγμα
ή να μου πεις κατάλαβα. κατάλαβες;
εγώ τσακίζω τα όνειρα, με τσάκισαν πρώτα
κάτι σαν να βρίσκεις την πόρτα μα τα κλειδιά που κρατάς
έχουν αλλάξει γιατί πέρασαν τα χρόνια
πέρασαν κι'αυτά λογικά ή τα κλέψαν ή τα άφησα μόνα
δε θα περιμένανε. βιώνουνε κι'αυτά το χειμώνα
όταν η σκέψη μου αγγίζει το σώμα σου κάνω κάτι
είμαι νεκρός στο ίδιο μάρμαρο καιρό τώρα δεν βρίσκω να βγώ
μα για να πιώ θα'χω μια άκρη
όταν η σκέψη μου αγγίζει το σώμα σου κάνω κάτι


περνάν τα χρόνια και μετράω με τα χέρια μου φίλους μου που καήκανε
και φίλους που χαθήκαμε και φίλους που δε τα είπαμε
στριμωγμένοι μέσα σε ψυχοαγωγές , μέσα σε οκτάωρα και δουλειές
σε ένα αστικό συναντηθήκαμε
σου είπα : πάμε να φύγουμε στα καλύτερα
και λες : που να τραβιόμαστε;
και δες το πώς ξεχνιόμαστε. Οι ουλές καμιά φορά κρεμάν ο,τι ονειρευόμαστε
και μπλέκουνε θηλιές τα μαξιλάρια που κοιμόμαστε
παιδιά που ψάχνουν τους γονείς τους στο βυθό θα πνιγούνε στην επιφάνεια
ματωμένα παράλια , μα το να κόψουμε επαφή με πνίγει στα ντουβάρια
βγάλε και των δυό τα μάτια μας να αλλάξουμε ζευγάρια
να δω τι κάνω λάθος, πως σκατά σπάει ο πάγος
αν είμαι ο,τι νομίζω ή αν είμαι σάπιος
χρωστάω στον κόσμο μια εκδίκηση για έναν κοκκινοτρίχη που κάποτε με έκανε να νιώσω κάποιος
άσε τις μούφες , το τέλος ζυγώνει
αυτή η μίζερη ρουτίνα που τις μέρες μου κυκλώνει
πλακώνει κάτι φιλοδοξίες και με θολώνει
να αποφεύγουμε ο,τι τις καταθλίψεις μας εκκενώνει.
με περιμένουν στην απέναντι πλευρά δύο γατιά και κάτι χρόνια τσακισμένα εφηβικά
γύρνα μου μόνο μια γουλιά απο σιγουριά
να δω τι έρχεται μετά
και θα χαθώ στην ερημιά του γκρίζου κόσμου
είναι δυό μήνες ραγισμένος ο δικός μου
και είμαι λίγος που απαντήσεις δεν έχω πια να του δώσω.
να είναι οι καιροί που η σιωπή πουλάει πολύ
ή να είναι η σκάρτη μου ψυχή που στο χαρτί θα σ'ανταμώσω
ο,τι μ'απέμεινε απ'τον κόσμο της ψευτιάς
σα δε κοιτάς , δειλά - δειλά κάποιο πρωί να σου το δώσω
να με ξεχνάς και πιο φτηνά να με πουλάς
να κουβαλάς μέσα σου το άνθος της καρδιάς που θα κλειδώσω