Ballada "Jeszcze nie lód" o tęsknocie za żeglowaniem na Lubowidzu

Ballada opowiada o żeglarzach, załodze, tęsknocie zimową porą do żagli, rejsów, pływania w klubie.
Wszelkie prawa zastrzeżone. Licensee Mariusz Tarnowski „Jeszcze nie lód”(48107375720804358)

*[Zwrotka 1]*
Zima w porcie siadła, w ciszy skrzypi płot,
w hangarze śpią łódki, każda śni swój lot.
Lęborski klub wodny — ciepły, stary kąt,
lecz w sercu wciąż otwarty morski szeroki front.

*[Refren]*
Ahoj, żeglarze — jeszcze chwila, jeszcze krok,
jeszcze wróci słońce, jeszcze przyjdzie rok.
Ciepła bryza w żaglach znów nam zagra ton,
Lubowidz nas woła, niesie w dal jak dzwon.

*[Zwrotka 2]*
Tęsknię za tym światłem, co po fali lśni,
za wiatrem, co w linach umie śmiać się z mgły.
Teraz tylko śnieg i niebo w stalowy cień,
ale w głowie już wiosenny, jasny rejsu dzień.

*[Refren]*
Ahoj, żeglarze — jeszcze chwila, jeszcze krok,
jeszcze wróci słońce, jeszcze przyjdzie rok.
Ciepła bryza w żaglach znów nam zagra ton,
Lubowidz nas woła, niesie w dal jak dzwon.

*[Zwrotka 3]*
Jezioro Lubowidz — cierpliwy, ciemny sen,
czeka na powrót żagli, na śmiech i na tren.
Nie skute jeszcze lodem, oddycha pośród traw,
jakby mówiło cicho: „Wróć, gdy tylko wiatr”.

*[Bridge]*
A czas odliczają załogi — dzień po dniu,
aż znów przy ognisku w regatowym tłumie tu,
popłynie opowieść, gitara znajdzie rytm,
a iskry nad wodą zatańczą w niebo — w mig.

*[Zwrotka 4]*
Święta już nadchodzą, pachnie dom i las,
Boże Narodzenie osładza zimny czas.
Lecz są tacy, co w ciszy, gdy mróz układa mrok,
kajakiem Lubowidz badają wzdłuż i w poprzek brzeg i dok.

*[Refren]*
Ahoj, żeglarze — jeszcze chwila, jeszcze krok,
jeszcze wróci słońce, jeszcze przyjdzie rok.
Ciepła bryza w żaglach znów nam zagra ton,
Lubowidz nas woła, niesie w dal jak dzwon.

*[Zwrotka 5]*
W zaciszu domowym kapitan kreśli szlak,
z naszą fantastyczną młodzieżą — kurs na wiatr.
Mapy, listy załóg, plany na każdy hals,
bo serce nie zimuje, gdy w wodzie jest nasz świat.

*[Outro]*
Więc śpijcie, łódki w hangarze, niech minie zimy cień —
my wrócimy na Lubowidz, gdy pierwszy wstanie dzień.
Ahoj, żeglarze — widzimy się znów na wodzie,
gdy bryza w żaglach powie: „To już. To wasz czas”.