《后蜀贤妃》 完。。。"เอ่าจวกเหี่ยงฮุย ตอนจบ"

ฮ่องเต้ซ่งทรงกริ้วหลังได้รับฏีกาจากชายาอ๋องแห่งเสฉวนฟ้องร้องขุนศึกเห่งฉ่วงปิงเป็นผู้ต้องสงสัยลอบวางยาพิษสังหารสามีเพื่อแย่งชิงตัวนาง ขุนศึกยอมรับตนเองหยามเกียรติอ๋องเสฉวนและภรรยาจริงหากมิได้ฆ่าคน..จากผลชันสูตรศพของหมอหลวงและเพื่อนขุนนางอีกสองคน ช่วยให้เขาพ้นผิดข้อหาอุกฉกรรจ์แต่ทว่ายังต้องรับโทษที่ทำการไม่บังควร..
ชายาอ๋องเสฉวนหรือฮูหยินฉือยอมรับคำตัดสินและทูลขอราชานุญาตนำศพอ๋องสามีกลับแคว้นตน ฮ่องเต้ซ่งทรงรั้งตัวไว้และเปิดเผยความในใจว่าชื่นชมนางตั้งแต่ได้ยินคำร่ำลือและได้ประสบพบพักตร์ครั้งแรก พระองค์เองนั้น แม้นจะชนะศึกทั่วหล้า หากทว่าข้างกายาหามีสตรีผู้รู้ใจไม่ จึงใคร่ปรารถนาได้ตัวนางไว้ในตำแหน่งนางสนม...ฮูหยินฉือซาบซึ้งในรักที่ฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ประทานให้ ถ้านางยังโสดอยู่ไซร้ คงเป็นวาสนาใหญ่หากได้ร่วมเคียง ทว่า นางและสามีผู้ล่วงลับ ได้เคยมีคำมั่นสัญญา จะรักกันแม้นชีวาจะหาไม่ ยามนี้จึ่งได้แต่ขอบพระทัยและขอโอกาสรับใช้ในชาติถัดไป สร้างความผิดหวังเสียใจให้องค์ฮ่องเต้เป็นอันมาก ..
ฮ่องเต้ซ่งจึงรับสั่งให้นำสุรา บอกกล่าวแก่นางว่าเป็นสุราพิษ ให้นางเลือกจะยอมตายหรือยอมเป็นสนมของพระองค์..
ฮูหยินฉือตะลึงด้วยนึกไม่ถึงว่าฮ่องเต้ผู้ประเสริฐจะพลันกลับกลายเป็นฆาตกรได้เช่นนี้ นางเลือกที่จะรักษาความบริสุทธิ์ดีงาม ดื่มสุราจอกนั้นโดยไม่ลังเล ภายใต้การจับตามองของฮ่องเต้ เมื่อทอดพระเนตรเห็นดังนั้น จึงทรงคว้าขวดสุราขึ้นดื่มอวยพร ส่งนางเดินทางกลับแคว้นตน ทรงตรัสว่า "ลาภยศมิอาจล่อใจ ทั้งมิก้มหัวให้คำขู่เข็ญใดๆ ช่างเด็ดเดี่ยวทรนงยิ่งนัก เสียดายข้าไร้วาสนา ชาตินี้มิอาจได้เจ้าเคียงครอง" พระองค์ทรงยอมแพ้ต่อความดีงามของนาง ยินยอมให้นางกลับไป
เสนาบดีเตี่ยโพ่วและขุนนางเฉ่าปิงเป็นห่วงเกรงว่าฮ่องเต้จะลุ่มหลงในสตรีแคว้นศัตรู จึงได้ลอบยิงธนูสังหารเมื่อนางออกจากวัง ฮ่องเต้กริ้วรับสั่งประหารเขาทั้งสอง แต่ฮูหยินฉือทูลขอไว้ เพราะตระหนักถึงความจงรักภักดีรักชาติของสองขุนนาง จากนั้น..จึ่งทูลลาจากไปนิรันดร...