Hitler’in Yahudilere Olan Nefretinin Kökeni | RENKLİ Belgesel

Adolf Hitler’in Yahudilere karşı nefreti bir anda ortaya çıkmadı; ideoloji, kişisel hayal kırıklığı ve kriz içindeki Avrupa’nın siyasi atmosferinin birleşiminden doğdu. 20. yüzyılın başlarında Viyana’da gençlik yıllarını yoksulluk ve öfke içinde geçiren Hitler, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu’nun en kozmopolit şehrinde farklı kültürlerle tanıştı. Ancak aynı zamanda, milliyetçi ve Katolik çevrelerde yaygın olan antisemit söylemle de karşılaştı. Belediye başkanı Karl Lueger gibi figürlerden ve sansasyonel basından etkilenen Hitler, Yahudilerin imparatorluğun çöküşünden ve kendi başarısızlıklarından sorumlu olduğuna inanmaya başladı.

Almanya’nın I. Dünya Savaşı’ndaki yenilgisi bu nefreti derinleştirdi. Cephede savaşmış olan Hitler, 1918’deki teslimiyeti ve Versailles Antlaşması’nın koşullarını kabul edemedi. Suçlular ararken, Yahudilerde uygun bir hedef buldu. “Sırtından bıçaklama” teorisi, Yahudi politikacı ve bankacıların Alman ordusuna ihanet ettiğini öne sürüyordu. Böylece kişisel öfkesi ideolojik bir fanatizmle birleşti ve antisemitizm, dünya görüşünün merkezine yerleşti.

1920’lerde, Nazi Partisi içindeki siyasi kariyerini geliştirirken, Hitler ırkçı nefreti propaganda aracına dönüştürdü. Mein Kampf adlı kitabı, bu düşüncenin manifestosu oldu: Yahudileri hem komünizmin hem de kapitalizmin sorumlusu olarak suçladı ve onları Almanya’nın kurtuluşu için ortadan kaldırılması gereken iç düşmanlar olarak tanımladı. Bu söylem, işsizlik ve aşağılanma içindeki Alman toplumunda derin yankı buldu.

Üçüncü Reich’ın yükselişiyle birlikte antisemitizm marjinal bir fikir olmaktan çıkıp devlet politikası haline geldi. Ayrımcılık, ırk yasaları ve nihayetinde milyonlarca Yahudi’nin sistematik olarak yok edilmesi, bu nefretin nihai sonucu oldu. Bu fanatizmin kökenini anlamak, yalnızca Hitler’in zihnini değil, aynı zamanda bir ulusun yalan, korku ve insanlıktan çıkarma üzerine kurulu bir ideolojiye nasıl kapıldığını da açıklar.