Δεν πα' να μας χτυπάν: Όλα όσα συνέβησαν στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη από την αρχή έως το τέλος

"Δεν πα' να μας χτυπάν": Όλα όσα συνέβησαν στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη στην Αθήνα από την αρχή έως το τέλος μέσα από τρεις κάμερες.

Το κέντρο της Αθήνας έμοιαζε να πάλλεται από δύο αντίρροπες δυνάμεις το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη 2025: τη μνήμη και την ακραία καταστολή. Δεκαεπτά χρόνια μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από μπάτσο στην καρδιά της γειτονιάς των Εξαρχείων, χιλιάδες άνθρωποι ξεκίνησαν πορεία από τα Προπύλαια, αποφασισμένοι να φτάσουν μέχρι το σημείο όπου έπεσε νεκρός. Όμως, οι δρόμοι που οδηγούν στη Μεσολογγίου και Τζαβέλλα έμοιαζαν από νωρίς «σφραγισμένοι» από το κράτος, που ακόμη φοβάται τον τόπο και τον βαρύ συμβολισμό της ημέρας, ίσως όμως και την ίδια τη δολοφονική φύση των οργάνων του: οι σταθμοί του μετρό είχαν κλείσει, κλούβες είχαν «κλειδώσει» τις εισόδους των Εξαρχείων, εκατοντάδες ΜΑΤ που άλλαζαν διάταξη, μπάτσοι για ψαχτικές σε εισόδους μετρό χιλιόμετρα μακριά από το σημείο, ελικόπτερα και drones να κατασκοπεύουν από ψηλά.

Όταν το πλήθος προσπάθησε να προσεγγίσει τα Εξάρχεια, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν με καταιγισμό χημικών, κρότου–λάμψης και άγριες επιθέσεις, προσαγωγές και συλλήψεις μέσα στο χάος που οι ίδιοι προξένησαν.

Για ακόμα μία φορά, η πρόσβαση στο μνημείο του Αλέξη μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Ολόκληρη η περιοχή αποκλείστηκε, θυμίζοντας περισσότερο απαγορευμένη ζώνη παρά γειτονιά. Κι όμως, λίγο πριν τις 9 το βράδυ, εκατοντάδες άνθρωποι κατάφεραν να συγκεντρωθούν στη Μεσολογγίου. Η μουσική και τα συνθήματα έσπαγαν τη σιωπή που είχε επιβληθεί από το κράτος, μέσα σε έναν ασφυκτικό κλοιό μπάτσων με κράνη, ασπίδες και φακούς στραμμένους προς το πλήθος.

Για όσα βρέθηκαν εκεί, αυτή η νύχτα δεν ήταν απλώς άλλη μια επέτειος. Ήταν μια υπενθύμιση πως 17 χρόνια μετά η φλόγα του Δεκέμβρη και όσα συνέβησαν εκείνον τον μήνα του ΄08 έως και τις αρχές Μάρτη του ’09, δεν είναι δυνατό να ξεχαστούν. Γιατί οι φλόγες εκείνου του 2008 μπορεί να έσβησαν, αλλά τα ερωτήματα που άφησαν πίσω τους παραμένουν αναπάντητα: για τη δικαιοσύνη, την αυθαιρεσία, την κρατική βία.

Και απέναντι σε όλα αυτά, βρίσκονται όλοι όσοι επιμένουν: να θυμούνται, να συνδέονται, να συλλογικοποιούν το σπάσιμο του φόβου και να τον μετατρέπουν σε δύναμη, σαν τα κορίτσια από τα Προσφυγικά, που παρά τα χτυπήματα, την ασφυξία από τα χημικά και την προσπάθεια εμπέδωσης του φόβου από τα τέρατα με τις χακί στολές, ξεκίνησαν εκεί σε ένα παρτέρι της Πανεπιστημίου να φωνάζουν. Ακούστε το καλά ανθρωποφύλακες.

Κι άλλοι τόσοι, χιλιάδες, που επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο πως η δολοφονία ενός παιδιού, των παιδιών που προηγήθηκαν και εκείνων που ακολούθησαν, δεν μπορούν να θαφτούν στο «παρελθόν», δε μπορούν να συγχωρηθούν. Και πως όσα γεννήθηκαν εκείνον τον Δεκέμβρη δεν σβήνουν. Πως όσα χάθηκαν από τότε πρέπει να διεκδικηθούν ξανά.

Και όσο οι δρόμοι γεμίζουν από ανθρώπους που επιμένουν να σηκώνουν το βλέμμα και να προχωρούν, η μνήμη δεν μπορεί να απαγορευτεί, δεν μπορεί να περικυκλωθεί, δε μπορεί να χτυπηθεί, δε μπορεί να προσαχθεί ή να συλληφθεί.

17 χρόνια πέρασαν και όσο κι αν χτυπάν είμαστε εδώ. Τι νομίζετε ότι θα κάνετε με την βίαιη καταστολή; Αυτή η νύχτα, όπως και τόσες νύχτες πριν και άλλες τόσες που θα ‘ρθουν, δείχνει ένα πράγμα. Ότι οι αγώνες που δόθηκαν δεν θάβονται, μα είναι σπόρος. Εμείς κρατάμε τη μνήμη ζωντανή.

Και ξέρεις κάτι; Στο τέλος, εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη.


Video footage by photojournalists and journalists AthinaFassa @Kinimatini, Aza and Crow
Text by Tar