3 ανατριχιαστικές αληθινές ιστορίες τρόμου // Άκου να δεις!

Ήταν ένα Σαββατοκύριακο σαν όλα τα άλλα, όταν βρέθηκα να προσέχω το σπίτι της γιαγιάς μου, ενώ εκείνη πήγαινε ένα σύντομο ταξίδι στη Φλόριντα με τους φίλους της από την εκκλησία. Είχα μείνει στο σπίτι της αμέτρητες φορές στο παρελθόν, κυρίως κατά τη διάρκεια των παιδικών μου διανυκτερεύσεων με τον αδελφό μου, αλλά αυτή τη φορά ήμουν μόνη μου. Το σπίτι της δεν είναι ακριβώς γεμάτο από πράγματα που πρέπει να κάνω, οπότε αφού έλεγξα ότι όλες οι πόρτες ήταν κλειδωμένες, εγκαταστάθηκα στον ξενώνα, ακριβώς δίπλα στο δωμάτιο της γιαγιάς μου. Ο ξενώνας είχε δύο μονά κρεβάτια, και διάλεξα αυτό δίπλα στο παράθυρο, όπως έκανα πάντα όταν ήμουν παιδί.
Αν και έπεσα νωρίς στο κρεβάτι, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ γρήγορα. Με μόνη συντροφιά το απαλό φως του τηλεφώνου μου, πέρασα περίπου μια ώρα βλέποντας βίντεο και στέλνοντας μηνύματα σε φίλους, ενώ οι μόνοι ήχοι στο σπίτι ήταν το περιστασιακό τρίξιμο των παλιών ξύλινων πατωμάτων. Αλλά τότε, κάτι ασυνήθιστο διαπέρασε τη σιωπή - μια φωνή. Αρχικά, ήταν αμυδρή, σχεδόν μακρινή, αλλά ολοφάνερη. Η φωνή μιας γυναίκας, που έλεγε «Γεια σας».
Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν απλώς η σκέψη μου που μου έπαιζε παιχνίδια. Αλλά η φωνή επέμενε. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, οι κινήσεις μου ήταν αργές και σκόπιμες καθώς πλησίαζα στην μπροστινή πόρτα. Η φωνή ήταν πιο καθαρή τώρα - ένα σταθερό «Γεια σας» που επαναλαμβανόταν κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Η καρδιά μου άρχισε να τρέχει καθώς συνειδητοποίησα ότι η φωνή ερχόταν από τη βεράντα. Καθώς δεν υπήρχε ματάκι στην μπροστινή πόρτα, πλησίασα αθόρυβα στο παράθυρο της τραπεζαρίας, θέλοντας να ρίξω μια διακριτική ματιά. Ανοιξα προσεκτικά τις περσίδες και η καρδιά μου σχεδόν σταμάτησε όταν αντίκρισα στα μάτια μου μια ηλικιωμένη γυναίκα που στεκόταν στη βεράντα. Με κοίταζε κατάματα, σαν να περίμενε να την κοιτάξω.
Το χαμόγελό της ήταν εκνευριστικό, το πρόσωπό της ήταν στραβό με έναν τρόπο που έκανε το δέρμα μου να ανατριχιάσει. Φαινόταν σαν να ήταν στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα ή στις αρχές του εξήντα, και υπήρχε κάτι ανησυχητικό στην εμφάνισή της που δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Το «Γεια σας» της ακούστηκε ξανά, αλλά τώρα ήταν εμποτισμένο με κάτι απόκοσμο, κάτι αφύσικο. Το στομάχι μου σφίχτηκε όταν απομακρύνθηκα από το παράθυρο. Ίσως ήταν μια από τις φίλες της γιαγιάς μου, αλλά γιατί ήταν εδώ τα μεσάνυχτα; Και γιατί δεν χτύπησε το κουδούνι;
Πήγα στον ξενώνα, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου αυτή τη φορά, ελπίζοντας να καταπνίξω τον ήχο. Δεν μπορούσα πλέον να ακούσω τη γυναίκα και για μια σύντομη στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως είχε φύγει. Προσπαθώντας να διώξω την ανησυχία, έστειλα μήνυμα στις αδελφές και τους φίλους μου για την παράξενη συνάντηση. Κάποιοι πρότειναν να τηλεφωνήσω στη γιαγιά μου, αλλά ήξερα ότι δεν υπήρχε λόγος. Σίγουρα κοιμόταν, και εκτός αυτού, ούτως ή άλλως, σπάνια έλεγχε το τηλέφωνό της.




Μόλις άρχισα να ηρεμώ, η ησυχία διακόπηκε από ένα δυνατό χτύπημα στο παράθυρο. Αυτό δεν ήταν ένα ευγενικό χτύπημα - ήταν επιθετικό, δυναμικό και γεμάτο απειλή. Ολόκληρο το σώμα μου τεντώθηκε και ένιωσα τη γνωστή έκρηξη αδρεναλίνης. Τότε, από την άλλη πλευρά του τζαμιού, άκουσα την ίδια φωνή: «Γεια σας», μόνο που αυτή τη φορά ήταν πολύ πιο κοντά.
Παίρνοντας ενέργεια από την αδρεναλίνη, βρήκα το θάρρος να τραβήξω τα ρολά προς τα πάνω. Εκεί ήταν - αυτή η ανατριχιαστική ηλικιωμένη γυναίκα - το πρόσωπό της εκατοστά από το δικό μου, που το χώριζε μόνο ένα λεπτό τζάμι. Το αλλόκοτο χαμόγελό της δεν άλλαξε ποτέ καθώς με κοιτούσε επίμονα. «Θα καλέσω την αστυνομία!» ούρλιαξα, κατεβάζοντας τις περσίδες και βγαίνοντας από το δωμάτιο. Έτρεξα στο σαλόνι και στη συνέχεια στον επάνω όροφο, όπου κλειδώθηκα στον επάνω ξενώνα.
Κάθισα στο κρεβάτι, με τα σκεπάσματα τραβηγμένα μέχρι το πηγούνι, με την καρδιά μου ακόμα να χτυπάει δυνατά, περιμένοντας κάποιο σημάδι ότι είχε φύγει. Οι ώρες πέρασαν, και τελικά, όταν το πρώτο φως της αυγής άρχισε να μπαίνει από τα παράθυρα, τόλμησα να ξανακατεβώ κάτω. Το σπίτι ήταν ήσυχο, και η παράξενη γυναίκα ήταν άφαντη. Τηλεφώνησα στη γιαγιά μου και της είπα όλα όσα είχαν συμβεί. Αμέσως έγινε έξαλλη, αφηγούμενη μια ιστορία για το πώς είχε νιώσει ότι την παρακολουθούσε μια γυναίκα στο παντοπωλείο μόλις λίγες μέρες πριν.
Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο αναρωτιόμουν αν η γυναίκα από το κατάστημα και η γυναίκα στην πόρτα ήταν η ίδια. Η γιαγιά μου είναι 75 ετών, και ενώ είναι ακόμα έξυπνη, μερικές φορές γίνεται λίγο παρανοϊκή. Αλλά ο φόβος της ήταν αισθητός και με άφησε παγωμένη. Δεν μπορούσα να διώξω την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, και ακόμα και τώρα, αναρωτιέμαι αν εκείνη η γυναίκα θα επιστρέψει ποτέ.


Το όνομά μου είναι Nicolas και είμαι πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών. Πρόσφατα είχα περάσει έναν σκληρό χωρισμό με την πρώτη μου κοπέλα και αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να ξαναμπώ στον κόσμο των ραντεβού. Τότε ήταν που στράφηκα στις διαδικτυακές εφαρμογές γνωριμιών. Δεν άργησα να ταιριάξω με μια κοπέλα ονόματι Stephanie στο Hinge. Ήταν ξανθιά, και όπως εγώ, πήγαινε επίσης στο Σύρακιουζ.