yirmisekiz

Ve kendimle baş başa kalıyorum şimdi. Sessizlikle beraber dalıp gidiyorum... 21 Şubat çarşamba, saat tam 20:30'da gelivermişim dünyaya dördüncü bal olarak.
Yıllar geçmiş gitmiş. Ne oldu, ne yaşadım, neyi tattım neyden tat alamayacak kadar üzüldüm, hangi yükün altında ezildim, hangi derdimi aştım, ağladım... Anlaşılmak adına çırpındım, anlayabilmek için yorgun düştüm, anlatamadım kimseye bazen, söyle ne olur diyenlere bile... O kadar çok şey oldu ki. Ama güzellikleri de gördüm.
Bir şeye nasıl baktığımız ve o şeyi nasıl gördüğümüz de çok önemli aslında... Hani Arapçada ‘nazar’, ‘nazariye sözcükleri var ya, tam da bununla alakalı.
Hayat nazarımız bize ya ilkbaharın tatlı umudunu getiriyor ya da hazan mevsimini...
Ama her yaşa ve her güne temennim, yeni bir ilkbahar yeni bir güzellik olsun artık, ne olur.
Bu müziğin içinde her şey var. Hüzün, kırgınlıklar, umut, aşk, heyecan, dostluk, sabır, mücadele, yalnızlık, vefa, sükunet, huzur... Beni kalbimin en tenha yerlerine götürdü... Ne garip. Bunları yazarken gözlerim doluyor. Ağlamayacaktım bugün söz vermiştim kendime. 😅
Bugün bana bol kahkahalar dilediler hep. Öğrencilerimin gülücükleri içimi ısıttı, dostlarımın, sevdiklerimin sıcaklığı, samimiyeti, sesi, sarılması... Ben elhamdülillah demeyi bugün çok sevdim...
Hoş gel yeni yaşım. Hoş gel umudum. Hoş gel, ben çok yoruldum... Bir kelebek misali geçiverdin de fark edemedim sevgili yaşım. Üzme beni artık olur mu.. Öptüm çok.



https://betulapla.blogspot.com/