Nalot Wellingtonem & Polscy Piloci

Pierwszy lot bojowy Polaków na Wellingtonach miał miejsce z 22 na 23 grudnia 1940; po trzy załogi z obu dywizjonów zbombardowały wówczas zbiorniki ropy w Antwerpii. W grudniu w samoloty te wyposażono również pozostałe polskie dywizjony bombowe: 304 i 305. Pełny etat wszystkich 4 dywizjonów wynosił 72 samoloty. Od 1941 do 1943 polskie dywizjony aktywnie uczestniczyły w ofensywie bombowej na Niemcy. W nocy z 23 na 24 marca 1942 polskie załogi uczestniczyły po raz pierwszy w nalocie na Berlin. Z większych operacji, oprócz nalotu na Kolonię, około 100 polskich Wellingtonów uczestniczyło w nalocie na Bremę z 25 na 26 czerwca 1942
Uzbrojenie obronne składało się w wersjach bombowych, począwszy od Mk IA, z 4 karabinów maszynowych Browning kaliber 7,92 mm: po dwa w wieżyczce przedniej FN5 i wieżyczce ogonowej FN10. Od wersji Mk IC dodano dwa karabiny maszynowe w stanowiskach bocznych w trapezowych oknach z tyłu kadłuba. Począwszy od wersji Mk III, w nowej wieżyczce tylnej FN20A montowano 4 km-y, co zwiększyło ich ogólną liczbę do 8.

Samolot zabierał maksymalnie 2041 kg bomb w komorze bombowej (18 x 113,4 kg). Najcięższą zabieraną bombą była jedna o masie 1814,36 kg "Block Buster". Samolot mógł też zabierać lotnicze miny morskie. Wersje morskie wyposażone w radar miały mniejszą liczbę karabinów maszynowych (pojedynczy przedni karabin maszynowy lub brak bocznych km-ów), uzbrojone były ponadto w bomby głębinowe lub dwie torpedy lotnicze. Wersja GR Mk XIV mogła przenosić pod skrzydłami po 4 niekierowane pociski rakietowe.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Vickers_...
http://www.polishairforce.pl/menuraf....