ساقی زرنگ محله !

باید تاوان بدهی؛ همین‌جا. جلو همین مسجد؛ در حالی که همه مردم به تماشای شلاق‌خوردنت ایستاده‌اند. همه مردم و پدرت! باید تو را روی همین چهارپایه بخوابانند و حد را بر تو جاری کنند. باید پدرت بایستد و تو را نگاه کند. نگاه کند و زجر بکشد و پیشانی‌اش خیس عرق شود. باید پیش بیاید و خشمش را جمع کند در دستش و آن را بکوبد به صورتت. تف کند روی زمین و بگوید: «خیر نبینی که آبروی مرا بردی و مرا از نماز خواندن در مسجد محروم کردی!»

پدرت دست‌ به‌ کمر و عرق‌ ریزان دور می‌شود. تو مایه ننگ پدرت هستی! حرف‌ها و نگاه‌ها و عرق‌ها و اشک‌های پدرت، گلوله می‌شوند و کوبیده می‌شوند به صورتت و دلت. تو را چه شده است که رو به مسجد می‌کنی و طلب بخشش می‌کنی؟! متحول شده‌ای؟! با همین حرف‌ها؟!