Otwarcie wystawy WIERCIŃSCY ALBUM NIETEATRALNE w Instytucie Sztuki PAN

Rok Wiercińskich, ogłoszony z okazji 70. rocznicy śmierci Edmunda Wiercińskiego (1899–1955) i 50. rocznicy śmierci Marii Wiercińskiej (1903–1976), jest inicjatywą zainaugurowaną przez Instytut Sztuki PAN we współpracy z Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego oraz Muzeum Teatralnym w Warszawie. Obchody obejmują liczne wydarzenia artystyczne, naukowe i edukacyjne, które przypominają o ich duchowym dziedzictwie i znaczeniu dla współczesnej refleksji nad ideą teatru.
Relacja dotyczy ekspozycji, która prezentuje ponad 50 fotografii Edmunda i Marii Wiercińskich – wybitnych twórców polskiego teatru – pochodzących z lat 1905–1951.

Szczególnie cenne są zdjęcia wykonane przez samego Edmunda Wiercińskiego, który był pasjonatem fotografii. Dzięki uprzejmości rodziny, w tym wnuka reżysera Krzysztofa Smółki, do publicznego obiegu trafiają nieznane dotąd prywatne ujęcia, ukazujące artystów poza sceną. Wystawę uzupełniają fotografie wypożyczone z Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego.
Trzeba podkreślić, że wystawa nie pokazuje ich twórczości scenicznej, lecz życie prywatne i rodzinne. W centrum znajdą się listy Marii i Edmunda – zapisy codzienności pełnej czułości, troski i bliskości. To właśnie ta intymna sfera była dla nich źródłem siły, która pozwalała działać w teatrze i w życiu w czasach historycznych napięć.

Wiercińscy – para artystów i pedagogów – należą do grona twórców, którzy kształtowali polski teatr XX wieku nie tylko poprzez wybitne osiągnięcia sceniczne, lecz także poprzez myślenie o etyce zawodu, duchowości aktora i społecznej misji sztuki.

Maria Wiercińska była aktorką, reżyserką, tancerką i wykładowczynią Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej, a po wojnie – profesorką warszawskiej PWST. Należała do zespołu Reduty Juliusza Osterwy, współtworzyła Estradę Poetycką Teatru Wojska Polskiego w Łodzi, reżyserowała w teatrach dramatycznych Wrocławia i współpracowała z Polskim Radiem. W czasie okupacji organizowała tajne spotkania poetyckie, dając świadectwo, że słowo może być formą oporu. Jako pedagog była autorytetem dla kilku pokoleń aktorów – uczyła, że technika sceniczna nie ma sensu bez duchowej dyscypliny i uczciwości wobec widza.

Edmund Wierciński, aktor, reżyser i inscenizator, współtwórca Reduty, współpracował z Leonem Schillerem i Bohdanem Korzeniewskim. Należał do grona artystów, którzy po wojnie próbowali odbudować teatr jako przestrzeń wspólnoty i moralnej refleksji. Jego spektakl „Elektra” Jeana Giraudoux (Teatr Wojska Polskiego, 1946) przeszedł do historii jako jedno z najważniejszych powojennych przedstawień – odważne, tragiczne i głęboko symboliczne. Wierciński pozostawał wierny idei teatru, który nie unika pytań o odpowiedzialność artysty i sens wolności.

Rok Wiercińskich jest nie tylko formą upamiętnienia, lecz także próbą ponownego odczytania ich myśli – w czasach, gdy teatr znów szuka własnego języka i wartości.
Film zrealizował Maciej Królikowski (ISPAN).

Więcej informacji, archiwalne fotografie i bieżące relacje z wydarzeń można znaleźć na stronie projektu:
Rok Wiercińskich – Nowa idea teatru: https://www.facebook.com/profile.php?...

Portal Teatr dla Wszystkich jest patronem medialnym ROKU WIERCIŃSKICH!