Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ - Γιάννης Μαρκόπουλος

Από το Μέγαρο μουσικής Αθηνών.20 Οκτωβρίου 1994.
Έργο για 4 σολίστες, χορωδία και ορχήστρα. Μουσική και επιλογή από αρχαίους ορφικούς ύμνους: Γιάννης Μαρκόπουλος. Συνδετικά κείμενα: Πάνος Θεοδωρίδης. Συμμετέχουν οι: Ζάχος Τερζάκης, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Βασιλική Λαβίνα, Κώστας Καζάκος,η ορχήστρα Παλίντονος Αρμονία και η χορωδία "Άρης" Λεμεσού.

ΑΦΗΓΗΣΗ
Γεννήθηκε ο Ορφέας σε τόπο σκιερό, στη ρίζα του Ολύμπου
Ο Ορφέας ξενιτεύτηκε μικρός. Όταν γύρισε είχε μία λύρα, το δώρο του Απόλλωνα.

Παιάν, Παιάν, Παιάν
Φοίβε Απόλλων
Τιτάν, τιτάν, τιτάν
άγριε φωσφόρε
Ελθέ, ελθέ, ελθέ
μάντι μουσαγέτα

ΓΑΙΑ ΘΕΑ

ΑΦΗΓΗΣΗ
Η λύρα στα χέρια του Ορφέα έγινε ένα κομμάτι της φύσης.
Μάγευε τα ζώα, μάγευε τα φυτά της γής.

Γαία θεά, μήτερ ανθρώπων
έδρανον αθανάτου κόσμου
φερέκαρπε.
Γαία θεά, ομβροχαρής,
περί ην κόσμος πολυδαίδαλος άστρων.
Γαία θεά, τελεσφόρε, παντολέτειρα
Γαία θεά.

`ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

ΑΦΗΓΗΣΗ
Την εποχή του Ορφέα, δυό γεννιές πριν από τα τρωικά, ήταν οι άνθρωποι χωρισμένοι στα δύο.
Αυτοί που μάθαιναν τη θάλασσα και ζούσαν το ταξίδι τους
και οι άλλοι που δεν ταξίδευαν παρά ζούσαν με τη καταιγίδα,
με τα ποίμνια και με λίθινα όπλα, φοβούμενοι κάθε καιρό

Ουρανέ παγγενέτωρ
κόσμε πατήρ,
σφαιρηδόν ελισσόμενος περί γαίαν
κόσμε πατήρ.
Ουρανέ παγγενέτωρ
Αρχή πάντων, πάντων τε τελευτή
ουράνιος χθόνιος τε φύλαξ
πάντων περιβληθείς.
Ουρανέ παγγενέτωρ

`ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΑΦΗΓΗΣΗ
Οι άνθρωποι της θάλασσας ήθελαν τη μουσική, για να γλιστράει άφοβα το σκάφος τους.
Βοηθοί τους ήταν όλα τα κρόταλα, όλοι της κωπηλασίας οι ρυθμοί.

Ωκεανού καλέω νύμφην, γλαυκώπιδα Τηθύν
κυανόπεπλον άνασσαν, εύτροχα κυμαίνουσαν,
αύραις ηδηπνόοισι πατασσομένην περί γαίαν.
Υγροκέλευθε, υγροκέλευθε ναυσίν αγαλλομένη,
κλύθι μου, ω πολύσεμνε,
μήτηρ μεν Κύπριδος, μήτηρ νεφέων ερεβεννών,
κλύθι μου, ω πολύσεμνε,
και πάσης πηγής νυμφών νασμοίσι βρυούσης,
κλύθι μου, ω πολύσεμνε.

`ΥΠΕΡΙΩΝ

ΑΦΗΓΗΣΗ
Ήλιε Υπερίωνα εισάκουσε τα λόγια και αποκάλυψε βίον γλυκύν.

Υπερίων, Υπερίων ουράνιον φως,
δεξιέ μεν γενέτωρ ηούς, ευώνυμε νυκτός.
Υπερίων, Υπερίων ουράνιον φως.
Έργων σημάντωρ αγαθών, ωροτρόφε κούρε,
κοσμοκράτωρ αειθαλής, αμίαντε, χρόνου πάτερ,
πάτερ αθάνατε,
δέσποτα κόσμου, αθάνατε…
Υπερίων… δέσποτα κόσμου.

`Ο ΟΡΦΕΑΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ

ΑΦΗΓΗΣΗ
Την Ευρυδίκη αγάπησε ο Ορφέας και από την Ευρυδίκη αγαπήθηκε υπέρ πάντα θνητό.
Ενώ η φύση ετοίμαζε την ταιριαστή τους ένωση,
ένα φιδάκι πήρε τη νύμφη με δάγκωμα και την έστειλε στον ʼδη.
Για τον Ορφέα ήταν το τέλος του κόσμου που εγνώριζε.
Την αγάπη, πως να γυρίσεις πίσω στο φως;
Ο Ορφέας δρόμο παίρνει, δρόμο αφίνει
και φτάνει με όπλο μοναδικό τη λύρα του, στον υπόγειο ʼδη.
Οι ψυχές ανακουφίστηκαν από την ουράνια μουσική.
Η Περσεφόνη, η πικραμένη Θεά λύγισε
και επέτρεψε στον Ορφέα να γυρίσει στο φώς με την αγαπημένη του,
αλλά ο όρος που έθεσε ήταν:
Η Ευρυδίκη έπρεπε να βλέπει την πλάτη του καλού της,
ώσπου να ανέβει στο φως – όχι το πρόσωπό του.
Τότε στην έξοδο κοντά, ο Ορφέας λύγισε
και έστρεψε να ιδει την σκιά που τον ακολουθούσε.
Ευθύς η Ευρυδίκη ξανάγινε αυτό που πάντοτε ήταν:
ανεγνώριστη και αόρατη.