Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Πριν το τέλος | Vasilis Papakonstantinou - Prin to telos

Κάντε ΕΓΓΡΑΦΗ εδώ:    / @vasilis_papakonstantinou  
Επισκεφτείτε το ηλεκτρονικό μας κατάστημα και βρείτε σε βινύλιο 180 γραμμαρίων και CD τις νέες κυκλοφορίες του Βασίλη πατώντας εδώ: http://rainmusic.gr/eshop/
Official Facebook:   / papakonstantinouv  
Instagram:   / papakonstantinouv  
Official Website: http://www.vasilisp.com/html/
YouTube Iocastis:    / @iocastis  
Twitter:   / vasilisp_com  
Spotify Βασίλης Παπακωνσταντίνου: https://open.spotify.com/artist/6QO0e... YouTube Βασίλης Παπακωνσταντίνου:    / @vasilis_papakonstantinou  
Spotify Βασίλης Παπακωνσταντίνου: http://bit.ly/VasilisPapakonstantinou
YouTube Iocastis: http://bit.ly/IocastisSubscribe
Official Website: http://bit.ly/2kjDQx7
Official Facebook: http://bit.ly/2H0hIiQ
Official Instagram: http://bit.ly/2tBZfpI
Twitter: http://bit.ly/2tCmmAt
© 2020 - Rain Music

Επικοινωνία για συναυλία Stray Music: http://www.straymusic.gr/
(Υπεύθυνος καλλιτεχνικού γραφείου) Ελισσαίος Πατσέλας: 6976768782, 2109024100

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Πριν το τέλος | Vasilis Papakonstantinou - Prin to telos

Δίσκος: Διαίρεση
Μουσική: Lucio Battisti
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Copyright: 1984
Δισκογραφική εταιρία: Minos

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα,
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα,
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι,
σε κρατούσα απ' το χέρι, ό,τι ζούμε, μου λες, δε μου φτάνει.

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας, οι φωνές χαμηλώσανε,
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι, που μετά την προδώσανε,
μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι,
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω,
κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα,
αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά.
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία.
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες, θα μείνουμε λίγοι,
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει,
μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου τη σκόνη,
σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι.

Μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι,
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω,
κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα,
αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά.
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία.
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.