USS Washington zatopił japoński pancernik w nocy w 7 minut dzięki radarowi

O pierwszej w nocy piętnastego listopada 1942 roku cisza w Cieśninie Savo, znanej jako „Żelazne Dno” z powodu okrętów, które pochłonęła, została przerwana nie dźwiękiem dział, lecz cichym pulsem technologii.
W sali radarowej USS Washington pojawił się duży kontakt na wskaźniku SG: japoński pancernik, Kirishima, w odległości ośmiu tysięcy czterystu jardów.

Kirishima posuwał się powoli, ślepy w ciemności, całkowicie nieświadomy, że jest śledzony przez elektroniczne oczy.
Na pokładzie Washingtona napięcie było namacalne. Cztery amerykańskie niszczyciele już tonęły lub płonęły, a USS South Dakota, siostrzany okręt Washingtona, został ukarany ogniem wroga po katastrofalnych awariach elektrycznych. Japońskie szperacze omiatały morze, rozpaczliwie szukając przeciwnika, lecz nic nie znajdowały.

Japoński pancernik nie miał radaru. Jego obserwatorzy zmagali się, by rozróżnić kształty w bezksiężycową noc. Jego optyczne dalmierze były bezużyteczne. Jego oficerowie nie podejrzewali, że Washington znajduje się w odległości mniejszej niż pięć mil, z szesnastocalowymi działami już wycelowanymi, oczekującymi na ostateczny rozkaz.

Na mostku Washingtona, kontradmirał Willis Augustus Lee, największy specjalista od elektroniki w Marynarce Amerykańskiej, monitorował sytuację.
Widział każdy ruch wroga z absolutną precyzją, co było przewagą, której Japończycy nie mogli sobie nawet wyobrazić.
Lee był tam, aby udowodnić, że elektronika może przezwyciężyć doświadczenie i przewagę liczebną.

W tamtej chwili, gdy Kirishima się zbliżał, Washington był widmem. Jego niewidzialność była jego największym atutem. To, co miało się wydarzyć w ciągu następnych siedmiu minut, na zawsze zmieniłoby sposób prowadzenia bitew morskich.

Przygotowywanie się do bitwy to jedno, a pewność, że wróg cię nie widzi, to coś zupełnie innego. Kirishima był ślepy, ale co stało się z inną amerykańską siłą, która miała ją chronić, USS South Dakota?