Η πιο σκοτεινή πλευρά του Έβερεστ | Τι συνέβη με τα σώματα όσων πέθαναν εκεί;

Σε υψόμετρο που πλησιάζει τα εννέα χιλιάδες μέτρα, το Έβερεστ μετατρέπεται σε έναν τόπο όπου η ζωή μετά βίας μπορεί να διατηρηθεί. Η λεγόμενη «ζώνη του θανάτου» δεν είναι μια συμβολική έννοια, αλλά ένα πραγματικό φυσιολογικό όριο: το οξυγόνο μειώνεται στο ένα τρίτο του επιπέδου της θάλασσας, το σώμα μπαίνει σε κατάσταση μόνιμης έκτακτης ανάγκης και κάθε απόφαση γίνεται κρίσιμη. Από τις πρώτες αποστολές του 20ού αιώνα, το βουνό έχει συσσωρεύσει ιστορίες εξερεύνησης, φιλοδοξίας και τραγωδίας, αφήνοντας πίσω του ένα αόρατο ίχνος ανθρώπων που πέρασαν αυτό το όριο χωρίς καμία δυνατότητα επιστροφής.

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, το Έβερεστ υπήρξε το σκηνικό μερικών από τα πιο καθοριστικά επεισόδια της ορειβασίας: οι αποτυχημένες προσπάθειες των Μάλορι και Ίρβαϊν, η ιστορική κατάκτηση των Χίλαρι και Τένζινγκ, η τεχνική εξέλιξη των σύγχρονων αποστολών και οι μεγάλες καταστροφές που σημάδεψαν καμπές, όπως η καταιγίδα του 1996. Σε κάθε φάση, το βουνό δοκίμασε όχι μόνο τη σωματική αντοχή, αλλά και τη λήψη αποφάσεων, την ηθική της διάσωσης και τα όρια της ανθρώπινης συνεργασίας σε ακραίες συνθήκες. Εκεί ψηλά, τα λάθη πληρώνονται γρήγορα και σπάνια υπάρχει περιθώριο διόρθωσης.

Πολλοί από όσους πέθαναν στη ζώνη του θανάτου παραμένουν ακόμη παγιδευμένοι στον πάγο, διατηρημένοι από το ακραίο ψύχος και πρακτικά αδύνατο να ανασυρθούν χωρίς να τεθούν άλλες ζωές σε κίνδυνο. Με το πέρασμα του χρόνου, αυτά τα σώματα έγιναν σιωπηλοί υπενθυμιστές του τιμήματος της κορυφής. Σήμερα, η επιταχυνόμενη τήξη των πάγων λόγω της κλιματικής αλλαγής αρχίζει να τα φέρνει ξανά στην επιφάνεια, μαζί με κατάλοιπα παλαιών αποστολών, αποκαλύπτοντας όχι μόνο ανθρώπινες τραγωδίες, αλλά και τη μη αναστρέψιμη μεταμόρφωση των Ιμαλαΐων. Το Έβερεστ δεν είναι πλέον μόνο σύμβολο κατάκτησης, αλλά ένας ακίνητος μάρτυρας των ορίων του ανθρώπινου σώματος και ενός πλανήτη που αλλάζει ταχύτερα από ποτέ.