2. Nefs-i Levvâme (Kınayan nefis) Mevlana Hz.

Kendini affedemeyen bir kalp, ne kadar dua etse de huzura varamaz.
İçinde susturamadığın o ses var ya, seni yargılayan, geçmişi hatırlatan, “yine mi?” diyen…
İşte o Levvâme nefsidir — kınayan, uyarandır.
Ama Mevlânâ der ki:

“Kınamak, uyanıştır; uyanmak, affetmenin ilk kapısıdır.”

Levvâme nefsi, suçlulukla değil, farkındalıkla doğar.
Artık hata yaptığını görüyorsundur, çünkü içindeki nur yavaş yavaş yanmaya başlamıştır.
Yaptığın yanlıştan utanır, tövbe eder, yeniden düşer ama bu defa düşüşün bile bilinçlidir.
Bu mertebede insan, nefsini inkâr etmez; onunla konuşur, onu anlamaya çalışır.
Her kınama bir uyarıdır:

“Kendine dön, özünü hatırla.”

Ama dikkat et; levvâme, seni pişmanlıkla da yakabilir.
O pişmanlık seni rahmete taşıyorsa ilahi bir hediyedir.
Ama seni kendinden uzaklaştırıyorsa, nefsin yeni bir oyunudur.
Mevlânâ, “kendini kınarken bile şefkatli ol” der.
Çünkü şefkatsiz farkındalık, kalbi taşlaştırır.

Kınamayı bırakma, ama onun içinde kaybolma.
Zira her özür, bir dönüş kapısıdır.
Her gözyaşı, ruhun temizliğidir.
Her pişmanlık, Allah’a giden bir yankıdır.
Ve her yankının sonunda bir fısıltı duyulur:

“Ben seni affettim, sen de kendini affet.”

Levvâme nefsi, affetmeyi öğrenme mertebesidir.
Kendini affet ki, Allah’ın seni nasıl sevdiğini anlayabilesin. 🌙
Ayrıcalıklardan yararlanmak için bu kanala katılın:
   / @antikkütüphane